Kategori arşivi: Eylül 2014 (60. Sayı)

Merhaba Her Nefes dostlarımız,

Eylül 2014 sayımıza hoşgeldiniz. Bu sayımızı okuduğunuzda sizler de farkedeceksiniz ki, kıymetli ve vazgeçilmez bir konuyu, kendimize göre değerlendirmeye çalıştık. Konumuz aslında “Tasavvuf ve Eğitim.” Bu başlık altında çok farklı sorular ve cevapları irdelemek mümkün. Buna göre “Tasavvuf ilmi ne kadar hayata uygulanabilir?”, “Tasavvuf ilmi nasıl öğrenilir?”, “Bu ilmi öğreten bir yer, bir okul var mı?” gibi soruları sorabiliriz. Artık bu sorulara tek ve kolay bir cevabımız var: “Evet!” Bu cevaba 10-15 senelik fikirler, emekler ve hizmetler ile ulaştık.

Kişisel olarak bir tasavvuf âlimi değilim, üniversite eğitimimi de bu konuda almadım. Bununla beraber bir tasavvuf ilmi âşığı olarak, tasavvuf ilminin tarihçesini okuduğumda, yol gösteren öğretmenler, mürşitler ve şeyhler vesilesiyle dergâhlarda, medreselerde öğretilmiş olduğunu öğrendim. Bu eğitimleri alan öğrencilere, dervişlere bakıldığında her çeşit meslekten ve kesimden insanların olduğunu, eğitime tâlip olanların, bu eğitimi hayatları boyunca seve seve aldıklarını ve bu yola baş koyduklarını öğrendim. Bu eğitimin sonucunda çok daha hürmetkâr, sabırlı, huzurlu, hoşgörülü ve mutlu insanlar hâline dönüştüklerini gördüm. Günümüze geldiğimizde durum biraz daha farklı görünüyor. Öğrenciler “tasavvuf eğitimi”ni genellikle üniversitelerin İlâhiyat fakültelerinde ve çoğunlukla dört yıllık eğitimin son 1-2 senesine sıkıştırılmış seçmeli dersler olarak alıyorlar. Dolayısıyla bu eğitimi günümüzde alan öğrencilerin tek derdi bu dersi geçmek oluyor. Kişisel gelişimlerine ne faydası olduğunu ise hiç bilemiyorum. Dolayısıyla bana göre burada en önemli nokta “tasavvuf eğitimi” almanın özünde yatıyor. Biz bu ilimle kendimizi ve insanlığımızı dönüştürmeye, en önemlisi egolarımızı aşmaya, değiştirmeye çalışmalıyız.

Bu sayımızda Türk Kadınları Kültür Derneği’nin (TÜRKKAD) öncülüğü ile biri Amerika Birleşik Devletleri – North Carolina Üniversitesi’nde ve diğeri Çin – Pekin Üniversitesi’nde kurulmuş olan iki Ken’an Rifâî İslâm Araştırmaları kürsüsünden ve Kerim Vakfı ile Üsküdar Üniversitesi’nın kuruluşunu ortaklaşa gerçekleştirdikleri ve kuruluşu Temmuz ayında resmîleşmiş olan Üsküdar Üniversitesi bünyesindeki Tasavvuf Araştırmaları Enstitüsü’nden bahsetmek istiyoruz.

İnşaallah bu gelişmelerle birlikte artık, her meslek ve kesimden, kendini geliştirmek isteyen ya da bu ilme âşık herkes tasavvuf ilmi ile hemhâl olabilecek. Belki böylece herkes birbirine ve kendine daha fazla hoşgörü göstermeyi öğrenebilir ümidi içerisindeyiz. İşte biz de sizlerle bu ümidimizi paylaşmak istedik. Biz bu sayımızı çok beğendik. Dileriz sizler de beğenirsiniz. Kusurları bize, taltifleri herşeyin sahibine ait olarak, Eylül 2014 sayısına tekrar hoşgeldiniz, safâlar getirdiniz.

“Dileğimiz, her üniversitede bir tasavvuf enstitüsünün açılması…”

Türk Kadınları Kültür Derneği İstanbul Şubesi (TÜRKKAD İstanbul), Cemâlnur Sargut Hocamızın önderliğinde son yıllarda tasavvuf ve eğitim alanında ciddi faaliyetler yürütüyor, önemli girişimlerde bulunuyor. Bu sayımızda Cemâlnur Hocamızla bu gelişmelere dâir sohbet ettik.

Müge Doğan: Hocam, bu sayımızda kurmuş olduğunuz tasavvuf ve İslâm kürsülerinden bahsetmek istiyoruz. Bu düşünce ilk ne zaman ve nasıl şekillendi?

Cemâlnur Sargut: 2006 senesinde, Amerika’da North Carolina’da öğrencim Cangüzel’in evinde otururken bir anda Sâmiha Anne’nin “kendi üniversitemizi kuralım” sözü ve Efendim Ken’an Rifâî Hazretleri’nin “tasavvuf, bir gün akademilerde okutulacaktır” sözü birleşti kafamın içinde. Ben tabiî akademisyen olmadığım için o güne kadar hiçbir şekilde bunlara yeltenmiyordum ama bu iki mânâ içimde bir istek oluşturdu ve Cangüzel ile konuştum. Cangüzel o sırada North Carolina’da üniversitede ders veriyordu. Ben de Kur’an derslerine ve Mesnevi derslerine giriyordum. Dolayısıyla Cangüzel, rektörle görüşmemizi ve yaptığımız işleri ona anlatmamızı teklif etti.

Çok hasta olduğum bir gündü, hiç unutmuyorum.  Üniversitede o gün sunum yapıyorken tam Peygamber’in adı geçince iki saat elektrikler söndü. Bu beni çok etkilemişti. Üniversite de sunumdan çok etkilendi. Yapılan işlere şaşırıp şaşırıp kaldılar. Rektörle konuşmaya gittim. Rektör bana üniversitede bir kürsü açabileceğimi ve bunun North Carolina Üniversitesi için çok büyük bir lûtuf olduğunu, çünkü bunun o üniversite içindeki üçüncü İslâm kürsüsü olacağını ve o zaman da bu üniversitenin İslâm konusunda Amerika’nın en iyi üniversitesi olacağını söyledi. Rektör çok heyecanlıydı. Aslında yapı olarak da çok heyecanlı bir adam olmamasına rağmen çok heyecanlıydı ve bunun için ciddi olarak bir an önce karar verilmesi gerektiğini söyledi. Ben ise sadece parayı sormak için gitmiştim ve böyle bir şey olabilir mi ve bizi kabul ederler mi diye… Çünkü duyuyordum, birçok kuruluş gidip müracaat ediyor fakat kabul görmüyordu.

“Tasavvufî bir İslâm kürsüsü kurulması, Amerika için Vahabiliği önlemek açısından da çok büyük bir gelişim”

Sonunda ben oradan çıkmak üzereyken Carl Ernst’ün, Omid Safi’nin ve rektörün konuşmalarından o kadar etkilenmiştim ki kendimi 667 bin doların altına imza atarken buldum ve bu şekilde kürsünün ilk adımları atılmış oldu.  Orada tasavvufî bir İslâm kürsüsü kurulmasının Amerika için Vahabiliği önlemek açısından da çok büyük bir gelişim olacağını düşünerek paranın altına imzayı attım. Enteresan olan, beş kuruşumuz yoktu.

Daha sonra Amerika’daki zengin bir öğrencim bana yaptığım işin çok büyük bir iş olduğunu, bunu kesinlikle Amerika’daki iş adamlarının destekleyeceklerini söyledi. Ben de bu inançla Türkiye’ye döndüm. Elhamdülillah, ilk parayı o öğrencimin vermesine rağmen biz 6 ay içinde 300 bin küsur doları toparladık. Beş senelik bir vaktimiz vardı parayı ödemek için, fakat biz 6 ayda parayı toparladık. Herkes kendi cebinden üç beş kuruş katarak toparladı. Kalan parayı da çok zengin bir öğrencim yaptığı büyük bir işin zekâtı olarak ödedi. Dolayısıyla da biz bir sene dolmadan 667 bin doları tamamlayıp oraya teslim ettik.

Bu, Amerika’da o kadar şaşkınlık yarattı ki, onlara gidip “biz hazırız, ne yapacağız?” dediğimizde “ama biz hazır değiliz, sizin beş seneden önce bitirebileceğinizi düşünmüyorduk” dediler. Sonra önüme anlaşmaları koydular. Buraya bir kişinin hoca olarak tayin olması için vermesi gereken eser sayısı, çalışmaları bakımından çok ağır bir anlaşma istiyorlardı. Benim ise istediklerim vardı tabiî.  Meselâ “mutlaka tasavvufu yaşayan bir âile olacak, Müslüman olacak, kadın olması tercih sebebidir” gibi şartlar koyduk ve sonunda kürsü açıldı. Yani paranın tamamlanışından iki sene sonra Juliane Hammer kürsünün başına geçti.

Bu büyük bir lûtuftur bizim için, çünkü kendisi gerçekten bütün aradığımız özelliklere sahip. Gerek yaşantı itibâriyle, gerek ahlâk itibâriyle, aile yapısı, çocuklarına anneliği, sıkı bir Müslüman oluşu ve verdiği çok sayıda eserle kabul gördü North Carolina Üniversitesi’nden. Güzel olan tarafı da Türk olan eşi de Harvard’dan mezun. Türk olan eşi de tarih profesörü olarak aynı üniversiteye girdi. Birlikte göreve başladılar ve göreve başladığı günden beri Juliane Hammer İslamofobi ile mücadele ediyor ve İslâm’ın kadına verdiği değer üzerine uzun uzun çalışmalar yapıyor. Enteresan olan, doktoradan mezun olan ilk öğrencimiz de Amerika’nın meşhur Müslüman yazarlarından birisi oldu. Yani çok meşhur birini de bizim üniversitenin, bizim bölümü mezun etmiş oldu doktoradan. Ben gözlemlediğim, derslerine girmeye gittiğim zamanda şu andaki çalışmaların çok verimli olduğu. Bunu Prof. Carl Ernst, Prof. Omid Safi, Prof. Bruce Lawrence da tekrar tekrar bize hatırlatıyorlar.

MD: Biraz açılışı anlatır mısınız hocam?

CS: Açılışa annem 85 yaşında gitti ve ilk konuşmayı yaptı. Çok güzel bir açılış oldu. Rektör, rektör yardımcısı, dekan ne kadar memnun olduklarını anlattılar. Çok şükür de o günden bugüne çok güzel çalışıyor. İnşaallah sonsuza kadar bu çalışma devam eder.

MD: Peki diğer kürsü fikri nasıl oluştu?

CS: Çok enteresan şekilde orada açılışta yaptığım konuşmada hayalimin bundan sonra Çin’de bir kürsü açmak olduğunu söyledim. Ken’an Rifâî adıyla söylemiştim. Tabiî ki bu birazcık şaşırttı insanları, çünkü kimse Çin’de, değil üniversitede bir bölüm açmak, ilkokul bile açamıyordu. Dolayısıyla çok şaşırdı insanlar ve bana güldüler. Komünist idare devam ediyordu Çin’de hâlâ. Dolayısıyla da meselâ bir yuva açamaya kalkan bir Türk grup, haklarında soruşturma açılarak yurtları da kapatılmıştı. Bunları bilmeme rağmen ben iki sebepten Çin’de kürsü açmayı düşündüm. Bir tanesi Peygamber Efendimiz’e dayandığı, hadisi olduğu söylenen, “İlmi Çin’de bile olsa ara.” İkincisi, İbn-i Arabî Hazretleri’nin Fusûsu’l Hikem’inin Şit bölümünün son cümlelerinde geçen “son insân-ı kâmil Çin’den gelecektir” sözü… Bu ikisine uyarak düşünüyordum.

“Bir gün dünyanın en iyi Konfiçyüs uzmanlarından birinden bir mektup aldım.”

Sonra New York’a gitmek nasip oldu. New York’ta kilisedeki İbn-i Arabî Sempozyumu’nda Sachiko Murata’ya açtım derdimi ve o çok heyecanlandı. Kendisi Japon olduğu için çok heyecanlandı ve hemen eşi William Chittick’i çağırdı. Bu iki profesörü okurlarımız tanırlar; bizim sempozyumlarımıza da katılan, dünyanın en iyi iki İslâm tasavvuf profesörü olarak değerlendiriliyorlar, Seyyid Hüseyin Nasr’dan sonra… Dolayısıyla Chittick çok heyecanlandı ve bana memleketime dönmemi ve kendilerinin bana yardım edeceklerini söylediler.

Hakikaten de bir ay sonra bana Harvard Üniversitesi’nden bir mektup geldi. Prof. Tu Weiming’den geliyordu mektup… Bir tevâfuk olarak o hafta Harvard Üniversitesi’nden Pekin Üniversitesi’nin sosyal bilimler bölümünün başına getirildiğini, oraya geçeceğini, Chittick’lerin çok yakın dostu olduğunu ve kendisinin dünyanın en iyi Konfiçyüs uzmanlarından biri olduğu yazılıydı. Çok uzun süre beraber İslâm çalıştıklarını ve dolayısıyla Çin’e bir din gelirse bunun yalnız İslâm olabileceğini bana uzun uzun anlatan bir mektuptu bu. Ve de kürsüyü açmaya hazır olduğunu, kendi inisiyatifini kullanacağını yazmıştı. Ben de cevaben, henüz paramızın olmadığını ancak Amerika’daki kürsüyü destekleyebildiğimizi söyleyince, “Çin’de para ikinci plandadır, gelin konuşalım” dedi. Hakikaten ilk konuşma için gittiğimde, bir öğrencimin çok büyük çabalarıyla ve oradaki geniş araştırmalarıyla 1,5 milyon dolardan 500 bin dolara indirdiler kürsüyü. Ve o öğrencimin de maddî durumu çok iyi olduğu için senede 100 bin dolar göndererek bu kürsünün tamamını ödemeyi kabullendi. Dolayısıyla biz cebimizden çok az bir parayla -yani herkes beş yüz ya da bin lira çıkararak- bu parayı toparladık. Böylelikle ikinci kürsüyü de kurmuş olduk. Bir sene sonra tamamlanan kürsü, bir bayram günü Ken’an Rifai İslam Araştırmaları adı ile Kasım 2011’de açıldı. Ne kadar enteresandır ki, kendilerinden randevu almanın bile çok zor olduğu Chittick ve Sachiko Murata, kürsünün ilk senesinde orada eğitim vermek için Çin’e geçtiler, açılışı yaptılar ve eğitime devam ettiler. Tabiî ki bizim için çok büyük bir lûtuf olduğu gibi, aynı zamanda Uygur Türklerinden de “asıl bayramımız bugün oldu bizim” diye bir haber geldi.

“İslâm ve Çin Medeniyeti konulu bir sempozyum düzenleyeceğiz.”

MD: Şu anda kim var hocam kürsünün başında?

CS: Şu anda başında Profesör Avani var. Kendisi İranlı.  Aynı zamanda Tahran Üniversitesi Felsefe Bölümü’nde öğretim üyeliği görevini sürdürüyor. İran’ın önde gelen hocalarından eğitim almış. Avânî, Toshihiko İzutsu ve Henry Corbin ile ortak çalışmalarda bulunmuş.

Önümüzdeki sene Çin’de çok önemli bir şey yapmaya hazırlanıyoruz. İlk defa bir İslâm ve Çin Medeniyeti konulu bir sempozyumu düzenleyeceğiz. İlk defa İslâm adı göklere yazılacak ama burada hocam Ken’an Rifâî’nin adı Pekin Üniversitesi’nin üstüne yazılmış durumda.

MD: Peki Türkiye’de ne yapmak istiyorsunuz hocam?

CS: Şimdi bütün gayem, aslında Türkiye’de bir tasavvuf üniversitesi ya da enstitüsü kurmaktı. Tabiî o zamanlar anlayış çok farklı olduğu için Türkiye’de bunun lâfı bile edilmiyordu. Tasavvuf müziğinin bile yeni yeni kabul gördüğü bir ülkede yaşıyorduk. Fakat sonra Türkiye’de anlayış daha değişmeye başlayıp dinî inançlar daha kuvvetlenince bu enstitü için harekete geçtik. Bu arada Oxford’dan bize 4 sayfa bir mektup geldi. Ben İbn-i Arabî Sempozyumu için Oxford’a gitmiştim. Orada uzun konuşmalar olmuştu. Bizden istedikleri, orada bir enstitü kurmamızdı. Hatta bu kürsü üstü yani doktora üstü bir özel çalışma enstitüsü olacaktı. Oxford kaldığı sürece devam edecek bir enstitü kurmamızı istiyorlardı. 1.5 milyon dolar istediler. Bu da Vahabiliğe karşı kurulacak bir yapılanmaydı. İşte o sırada biz Oxford’u düşünürken, acaba Türkiye’de olur mu diye düşünmeye başladık ve Türkiye’de harekete geçtik. Bir program hazırladık kendimize. Yer istedik fakat yer alamadık.

Çok şükür devlete çok destek olduk maddî konularda, ama devletten hiçbir maddî destek görmedik -sempozyumlarda belediyelerin yaptığı yardımlar hariç. Bundan dolayı da içim çok rahat çünkü kendi yağımızla kavrulmayı çok güzel öğrendik. Dolayısıyla Oxford için toplanan paraları da Türkiye’ye aktararak – Allah razı olsun, Nevzat Tarhan Bey’in yardımıyla- Üsküdar Üniversitesi içinde doktora ve master seviyesinde bir enstitü kuruldu.

MD: Bu Türkiye’de bir ilk mi?

CS: Bu enstitü, bir devrim niteliğinde.  Türkiye’de ilk defa bütün branşlardan mezun olanlar gelip burada tasavvuf okuyabilecekler.

MD: Yani hekim de gelip master yapabilir.

CS: Doktor, mühendis, mimar, sosyolog, psikolog, herkes master ve doktora yapabilir.

Şimdiki dileğimiz, bunun sadece bir tek üniversite içinde kalmaması, bunun geliştirilerek Anadolu’ya da yayılması. Her üniversitede bir tasavvuf bölümünün, bir enstitüsünün açılması ve dolayısıyla bu enstitülerin çalışmasıyla da ahlâkî değerlerin Türkiye’ye daha geniş çapta yerleşmesi.

MD: İnşaallah. Anladığım kadarıyla bir ilk olan bu Enstitünün yapılanmasına yönelik çalışmalarınız devam ediyor. Önümüzdeki günlerde bizleri bu konuda daha fazla bilgilendireceğinizi düşünüyoruz. Çok teşekkür ediyoruz efendim.

Yıl 2009…

Amerika Birleşik Devletleri’nde North Carolina Üniversitesi bünyesinde Ken’an Rifâî İslâm Araştırmaları Kürsüsü kuruluyor…

Yıl 2011…

Çin’de Pekin Üniversitesi çatısı altında Ken’an Rifâî İslâm Araştırmaları Kürsüsü’nün açılışı yapılıyor…

Türk Kadınları Kültür Derneği İstanbul Şubesi’nin girişimleri ile Cemâlnur Sargut Hocamızın önderliğinde kurulan her iki kürsü de hâlen çalışmalarını hızla sürdürüyor ve insanlık için ortak, kuşatıcı ve birleştirici bir dil oluşturan tasavvufu, kaynağı olduğu İslâm’ın güler yüzü ile birlikte akademi bünyesi içerisinde öğretiyor.

Aşağıda North Carolina Üniversitesi ile Pekin Üniversitesi’ndeki bu girişimlere dair, üç yetkili ismin kaleme aldığı değerlendirmeler bulunuyor. Doğu’dan ve Batı’dan yükselen bu sesler, ümit veriyor, şükrettiriyor, gayrete getiriyor.

Omid Safi’nin bu kürsülere dair değerlendirmeleri ile sizleri başbaşa bırakıyoruz.

——————————–

North Carolina Üniversitesi Ken’an Rifâî İslâm Araştırmaları Kürsüsü’nün Çalışmaları

Prof. Omid Safi

Cemâlnur Sargut tarafından dünyanın çeşitli yerlerinde ve burada North Carolina’da  kurulan Ken’an Rifâî kürsülerinin önemine ait gözlemlerimi paylaşma fırsatı bulduğum için çok memnunum.

North Carolina Üniversitesi’ndeki Ken’an Rifâî Kürsüsü’nün sağladığı imkânlarla  bizler burada İslâm ve İslâm Tasavvufunu tanıtma imkânına sahip olduk. Yüzlerce öğrenciyi İslâm’ın hakiki yüzü ile tanıştırmak, onları İslâm mâneviyâtının ve edebiyatının derinliğine daldırmak  bizi son derece memnun etmektedir.

Benim ve bizim burada ümidimiz odur ki, 1900’lü yıllarda “Tasavvuf bir gün akademilerde öğretilecektir”  demiş olan Ken’an Rifâî’nin başlattığı misyonunun bir parçası olmaya devam edebilelim. Bu misyon, insanlığa, hakiki insan olmayı öğretmenin yerinin artık tekkelerden üniversiteye taşınması gerekliliğini anlatmaktır. Üniversite, gerçek insanın, insân-ı kâmilin öğretileceği ve eğitileceği yerdir. Bütün yapmaya çalıştığımız budur.

Doğu ile Batı’yı birleştiren bu güzel girişimler, Pekin’den İstanbul’a, Oxford’a, North Carolina’ya bu bağların kurulması, bana Kur’ân-ı Kerîm’deki “Yüzünüzü nereye çevirirseniz çevirin, doğuya ve batıya, Allah’ın vechi ordadır” âyetini hatırlatıyor.

Ümid ederim ki, Ken’an Rifâî kürsülerinden istifade edilen her yerde bu kürsü, insanlığı bir araya getiren, bizi birleştiren ve bir anlayış noktasına doğru ilerleten  bir vasıta olarak hizmet eder.

Uluslararası Ken’an Rifâî İslâm Araştırmaları programlarına küçük de olsa bir hizmette bulunabilme fırsatına sahip olmaktan dolayı derin şükranlarımı sunuyorum.

Minnet duygularıyla teşekkür ediyorum.

“BAYRAM özünü bildi / Bileni anda buldu / Bulan ol kendi oldu / Sen seni bil, sen seni”

Hacı Bayrâm-ı Velî

Özgüven sizce nedir? Özgüvenimizi başkalarına olan üstünlük derecemize göre mi hesaplıyoruz acaba? İyi bir eğitim görmek, zengin olmak, akıllı olmak gibi şeyler; özgüven sebebi midir? Kendimize güvenimiz, aslında sâhip olduğumuz imkân ve şartlara olan güvenimize bağlı bir hâlde. Bu imkân ve şartlar değiştiği zaman, herhangi bir şeyimize değil, sâdece “kendimize” güvenebiliyor muyuz? Bence önemli olan soru bu. Başkalarıyla kıyaslamaksızın, bir insan, “kendine” neden ve nasıl güvenebilir?

İnsanın kendine güvenebilmesi için, “kendisini bilmesi”, tanıması gerekir. En üstün okullarda, en iyi eğitimleri almak; en üstün performansla en iyi mevkîlere gelmek dahî, ne yazık ki “kendini bilmek ve tanımak” için geçer akçe vermiyor. “Sen bunu başarırsın, sen herkesi geçersin, en yukarıda olmalısın, sen en iyisisin!” diye başı göğe erdirilmek üzere yetiştirilen, “özgüvenli” o muhteşem insan, en ufak derecede aczini idrâk edecek olsa, egosuna bir çizik gelecek olsa, bir anda kendini cehennemlerin içinde buluveriyor. Bu şekilde hayâtını maddî dünyâya ve menfaatlerine adayarak hebâ eden insanların oluşturduğu manzaralar artık geride kalmalı, bu çağda, önce asıl bu bakış açıları değişmelidir.

Sâmiha Ayverdi,  “Batmayan Gün” romanındaki şu cümlelerle, şimdi bize Ken’ân Rîfâî Hazretleri’nin sesini ne de güzel duyurmaktadır: “Münevver geçinen kimseler içinde, zaaflarına söz geçirecek tam irâdeli bir kimse bulmak hemen muhâldir. İhtirâsının, keşfinin, eserlerinin, hâsılı bin türlü ihtirâsın esiri olan bu bilgili câhillerin hâli ne hazindir. Her şeyi bilip öğrenmiş olan kimsenin kendini öğrenememesi ne kadar acıklıdır. İlim odur ki insana kendini öğretir, tanıtır…”

Kendini bilmek, insana özgüven-emniyet kazandıracak yegâne temeldir. Esâsına bakarsanız, insan kendini tanıdıkça görür, bilir ki, aslında insan kendine güvenemez, yalnız kendindeki Hakk’a güvenip dayanabilir. Çünkü kendinde bir güç yoktur, kudret yalnızca Allâh’ındır. Böylece insanın kendine güveninin ve duruşunun sağlamlığı, Allah’ı tanıdığı, güvendiği ve O’na teslim olduğu kadardır. Başına gelen hâdiselerde ne kadar güçlü olacağı, Hakk için gösterdiği gayret ve Allah’tan râzı oluşu ölçüsünce şekillenir.

Çağımızın “eğitimli” insanı, öz’de her şeyin bir olduğunu, vâroluşa sebebin “Hakk’ı bilmek” olduğunu görerek, bu dünyâyı stresle değil, o sebep uğruna zevkle yaşayabilmelidir. Mânevî eğitim ile bu bakış açısını kazanan insan, maddî açıdan iş hayâtında, âile ve sosyal hayâtında, her yerde ve her şeyde muamele ettiğinin Hakk olduğunu idrâk edecektir. Mânâ ilmiyle maddî ilmi birleyerek hâl edebilen kişi, hayâtın güzelliğinin keyfini ve keşfini sürmeye başlayabilir. Tek kanatlı kuşun uçamayacağını bilenler, yalnız başına ne maddî yükselişleri başarı sayarlar, ne de mânevî yükselişleri… Hz. Muhammed’in (sav) bize -yaşayarak- gösterdiği gibi, sâdece madde ve mânâ dengesini sağlayıp ikisini bir yaşayan insan başarı elde edebilir. En ileri eğitim, maddî ve mânevî eğitimi birleyerek, kişinin kendisini bilmesi ve Peygamber ahlâkıyla ahlâklanabilmesidir.

Okullarımızdaki maddî eğitim sisteminin veremediği bu “kendini bilmek” bilgisi, ancak ve ancak tasavvufî terbiye açısından, mânevî eğitim ile kazandırılabilir. Ama bu tasavvufî terbiyenin de yine okullarımızda ve kendi “hâl” eğitim sistemi içerisinde verilmesi gerekmektedir. Ken’ân Rifâî Hazretleri’nin “Tasavvuf, bir gün akademilerde okutulacaktır” deyişinin, Cemâlnur Sargut Hocamız’ın vesîlesiyle vücût bulduğu günlere -elhamdülillah- eriştirildik. Onların “her yerden ve her şeyden öğrettikleri”ni, şimdi akademilerde, daha geniş kitleler hâlinde, daha rahat şekilde inceleyip idrâk edebileceğimiz için Allah’a hamd ve şükürler olsun.

Ken’ân Rifâî İslâm Araştırmaları Kürsüleri cihanda maddî-mânevî eğitimi birleyecek bir Rahmânî vizyondur. Peygamber ahlâkının inşallah hâl edilebileceği bu akademik ocaklar, bütün dünyâ insanlarına ve gelecek nesillere uzanan Rahmânî bir eldir. Allâh-û âzîmü’ş-şân kendini bu yolda tasadduk eden bütün hizmet erleriyle birlikte Cemâlnur Annemizden râzı olsun; onların gücünü, kuvvetini arttırsın. Bize de “kendini bilenlerden” olmak nasip olsun inşaallah…

Allah, Kerîm’dir.

Birkaç ay evvel şehrin göbeğinde bir grup genç kızın bir stand arkasında broşür dağıttığına şâhit oldum. Masanın üzerinde ‘Gelin, dinimi tanıyın; gelin, bizi tanıyın’ diyen bir dâvet reklâmı gözüme ilişti. İçimden “neler oluyor acaba?” diye geçirdim… İsviçre’de böyle bir manzara ile daha evvel hiç karşılaşmamıştım.

Öğle yemeği vakti, genel rutinimde olmasa da, bir sandviç almak üzere şehir merkezine yürüdüm. Maksadım, hava alırken bir yandan da genç kızların kurmuş olduğu standa uğrayıp ne yaptıklarını öğrenmekti. Almanca’yı akıcı şekilde konuşamadığım için gruba yaklaşıp “aranızda İngilizce veya Fransızca bile var mı?” diye sordum. Hepsi her iki dili de biliyorlardı. Biri öne doğru adım atıp “size nasıl yardımcı olabilirim?” diye sorunca, “anladığım kadarı ile Müslümansınız, ben de öyleyim, ne yaptığınızı merak ettim” dedim.

Genç arkadaşım önce nereli olduğumu sordu. Cevabı alır almaz da “anlayacağınızı tahmin ediyorum, şöyle sorayım: Siz hiç dininiz çalınmış gibi hissediyor musunuz? Biz epeydir böyle hissediyoruz” dedi. Ayaküstü biraz sohbet ettik. Doğru anladıysam standlarına uğrayan kimselere İslâm hakkında bilgi, müslümanların ortak değerleri hakkında örnekler içeren bir broşür veriyor, dünyada yaşanan olaylara karşı hissettiklerini, şahsî görüşlerini paylaşıyorlardı. İnandıkları dini ve kendi kültürlerini tanıtmak adına çok güzel, naif bir girişimdi bu. Veyâhut ben böyle değerlendirdim, cesaretleri hoşuma gitti.

Ne var ki o kızın sorduğu soru benim peşimi bırakmadı. Akşam yemeği esnasında eşim ile konuşarak ve gece uykumda aynı soruyu düşündüm. Ne kadar anlam dolu bir sualdi bu böyle. Ben hiç dinimin çalındığını düşünmemiştim ama soruyu değerlendirdikten sonra bu bakış açısı bana bir açı kazandırmıştı. Hakikaten de dünyada olan birtakım olayları değerlendirirken insan dininin çalındığını hissedebiliyordu.

Benim dinim, hoşgörü ve sevgi diniydi. Oysa son zamanlarda İslâm ülkelerinde yaşanan çeşitli olaylar öfke ve nefret püskürüyordu.

Bu konuştuğum genç arkadaşlar ve belki onlar gibi binlerce insan, kendi ülkelerinden uzakta yaşarken, dinlerini, dillerini, örf ve âdetlerini en iyi şekilde bu yabancı ülkelerin insanlarına tanıtmaya ve dahî bu yabancı oldukları kültürler içinde bir uyum yakalayıp tutunmaya çalışırken, şeklen kendilerine benzeyen başka birileri, bu ülkeden kilometrelerce uzakta bir yerlerde yaptıkları hareketler, şiddet yönlü eylemler ile bu güzelliklerin karalanmasına sebep oluyorlardı.

Kulağa tuhaf geliyor ama değil…

Hangi özgürlükçü ve insan haklarının gelişmiş olduğu ülke söz konusu olursa olsun, insanlar tanımadıkları ve dahî ‘zarar’ gördüklerine inandıkları her şeyden korkuyorlardı. Korku ise pozitif bilincin, hoşgörü ve anlayışın en büyük düşmanıydı. Korkan insan, öğrenmeyi durduruyor, hoşgörülü olma yeteneği ve algısı kısıtlanıyordu. Bu yüzden korktuğu şeylerden uzak durmaya çalışıyor, kimseler ile ortaklık kurmak istemiyordu.

Nitekim her şeyin başı eğitim değil mi?

Bizlere öğretilen en önemli görev, insanlığa hizmet edebilmek değil mi?

Sokakta insanlara felsefelerini ve niyetlerini açık etmeye çalışan arkadaşların da yapmaya çalıştıkları barış amaçlı değil miydi?

İçimden keşke bu cesareti daha fazla insan gösterebilse diye düşünürken… Bir anda mânevî okulların ve mânevî enstitülerin var olduğunu hatırladım.

Mâneviyat üzerine kurulan eğitim merkezleri, sadece bir din hakkında insanlara bilgi vermekle, tevhid inancını yaymakla kalmamakta, birlik ve beraberliğin önemini anlatırken, aynı zamanda ülkeler, kültürler arasında köprüler kurulmasına aracı olmaktadır. Ve belki de hepsinden en önemlisi, insanları kendileri ve bu dünya ile barışık olmaya dâvet etmektedir.

Bu sebeple âcizâne ben Cemâlnur Sargut öğretmenimin ve dostlarımın bütün yaptıkları arasında sadece kürsü ve vakıflar ile cennetin yolunu açtıklarına iman ediyorum.

Rabbim bu yolda çalışan herkesin yolunu açık etsin inşaallah.