“Sen de Bana Duâ Et!”

Hayat kısa.
Doğarsın, yaşarsın ve tekrar doğarsın sonsuzluğa.
Ölürsün, gidersin demedim.
Tekrar doğarsın sonsuzluğa.
Kıyamet âyetlerini bir hikâyeymiş gibi okuma; edebiyattan anlıyorsan âlemlerin Rabbi fiillerde geçmiş zamanı kullanmış. Şimdi bir daha oku da dehşetin artsın mâdem. Belki de kıyâmet dedikleri senin gidişinmiş kendi “meçhûlüne”.

***

Sayfalarca doldurduğun, kariyerinin her ayrıntısını yazdığın CV’lerin nerede, bir saati bulan yaz tatili hatıraların, beş sene önce izlediğin, aklının köşesine sinen o maçın o en güzel ânı, çocuğunu ilk kucağına alışın, okulundan mezun olduğun gün, “bilindik” bilinmeyene giderken aklına mı gelecek sanıyorsun?

Haydi diyelim ki dünyevî şeylerle vaktini çok harcamadın… O kıldığın namaz mı gelecek aklına veya ilk umren, o meşk geceleri…
Hiçbir şey.
Bir hiç olduğunu anlayacakken, aklına gelenin bir hiç olması da ne demek acaba?
Neden bu kadar kavga mâdem öyle?

***

Sonu olan başlangıç ile sonu olmayan başlangıç arasında geçen sürede pek çok şey girdi hayata, pek çoğu geldi-geçti, pek çoğu çıktı.

Kişinin kemâline yolculuğunda hepsi birer vazifeliydi.
Herkes birbirinin yolculuğu için vazifeli.
Sen çocuğun için, çocuğun senin için, sen baban için, baban arkadaşı için, babanın arkadaşı onun için, o şunun için.
Bu ne müthiş bir düzen!
Kader dediğin ne diye sorup duruyorsun ya, al sana kader.
“Her şey bizim içindir ama hiçbir şey bizim değildir.”
Değil mi?

***

Anneanne demeyi severdim.
Eski İstanbul’u sorardım, anlatırdı.
Blok blok üstümüze çöken İstanbul’un, inci gibi ruhları işlediği zamanlarını anlatırdı.
Mânâdan bahsederdi.
Fakir bilmezdi, o bilirdi. Fakir görmezdi, o görmüştü.
Sonradan öğrendim:
“Keşke yola baş koysa” dermiş.
Son görüştüğümüzde “sana duâ edeceğim, sen de bana duâ et” demişiz.
Etmiş.
Vesselâm.

***

Şehit olanlara ne mutlu.
Şehit demek şâhid olan demek değil mi?
Onlar diridirler fakat biz anlamayız.