Aylık arşiv: Eylül, 2014

Bugün, çalışmakta olan dününe ve yarınına sahip çıkmaktadır.

Şu anda çalışmayan, dün çalışmış ve yarın çalışacak sayılamaz.

İnsanın her dâim gayretini sürdürmesi, okyanus içinde vücud teknesi ile gönül dümenini O’nun istikametine doğru çevirip kulaç atarak süzülmesi gibidir.

Sabah uyandığı ilk andan itibâren her nefeste kulaç atmak durumundadır.

Aksi takdirde verdiği o nefesin ziyan olması olağandır.

Yüzdükçe güneş ışığının aydınlığına da yaklaşır.

Güneşin okyanusa vuran nurlu yansımaları arasında yol alır.

Akşama doğru evinde hissedeceği yorgunluk onu huzura ulaştırır.

Gün içerisinde lûtfedilen her bir nefese lâyık olup ziyân etmeyen, gece gözünü kapattığı an uykusuna dalıverir.

O uyku da ona ertesi günün diriliğini armağan eder.

O gün gözünü açanın da kulaçlarını O’nun için atmaya niyetlenmesi ne güzeldir.

O da dilerse o kulaçları kendisine çeker.

Yeter ki bizler iyilikler ve güzellikler için gayret edelim.

Her nefesimizde okuyalım ve okutalım.

Dinleyelim ve dinletelim.

Öğrenelim ve öğretelim.

Yaşayalım ve yaşatalım.

Âmin.

 

 

Bu ülke insanı inanarak, isteyerek ve çalışarak neler yapmış, yapabilir yaşayarak gördüm,  görüyorum. Çok şükür. İşte tam da bu nokta “Biz bir şey yapamayız” algısının yıkıldığı nokta. Eğer biz gönülden inanırsak, istersek ve çalışırsak istediğimiz her şeyi diğer ülkelerden çok daha da güzel yaparız. Ecdâdımız yapmış, tarihimiz bunları gösteren, inanılması güç örneklerle dolu. Sadece dünyaya karşı verilen Kurtuluş savaşı bile örnek olmaya yeter.

 

Size kendi bilim dalımdan mütevâzı bir örneği anlatmak istiyorum. Biz bilimciler çok şey yapıyoruz ama sanırım bunları yeteri kadar anlatamıyoruz. Ülkemizde artık 20 yıllık, 50 yıllık bilim politikalarından bahsediyoruz. Bunlar arasında en vazgeçilmez konulardan olan, sağlığımız ve yaşamımız var. Yaşamak için -kaba tâbirle- ekmek ve suya ihtiyacımız var. Suyumuz, doğanın bize bir lûtfu olarak şimdilik var çok şükür. Elbette var olan suyumuzu ve su kaynaklarımızı çocuklarımıza kalsın istiyorsak dikkatli kullanmalıyız. Ekmeğe, yani yemeğe, yiyecek kaynaklarına gelince, orada da karşımıza günümüzde sık karşılaşılan Genetiği Değiştirilmiş Organizmalar (GDO) çıkıyor. Burada da “GDO’lu tohum” yine tanıdık, güncel bir kelime yer alıyor.  Korktuğumuz, her şeyin genetiği değiştiriliyor diye düşündüğümüz noktada, ülkemizde gerçekleşen önemli bir gelişmeden bahsetmek istiyorum.

 

İşte sizin dikkatinizi çekmek ve paylaşmak istediğim konu “Tohum Gen Bankası”. “Böyle bir banka ne iş yapar?”. İşi genel olarak ülkemizin tohum kaynaklarını koruyup güvence altına almak. Mart 2010’da devrin Başbakanı tarafından açılan bu banka, 250 bin tohum örneği saklamayı hedef alan dünyanın Amerika ve Çin’den sonra en büyük 3. tohum bankasıdır. Ankara’da kuruldu. İzmir’de 1974’te kurulan ve yetersiz kalan küçük tohum saklama merkezinin çok ötesinde, dünya standartlarında organize edilmiş bir kurum. Tarım Bakanlığı’na bağlı ve 10 bin tohum örneği ile hayatına başladı (1 – 3). Önemine gelince, var olan bitki kaynaklarımızı koruyup patentlendirmesi, sertifikalandırması ve en önemlisi geleceğe koruyarak taşımaya çalışmasıdır.

 

Burada bir diğer önemli nokta da endemik bitkilerin korunması. Endemik nedir derseniz? Endemik, bulunduğu bölgenin ekolojik şartları yüzünden yalnızca belirli bölgede yaşayan/yetişen, dünyanın başka yerinde yaşama/yetişme ihtimali olmayan, yöreye özgü hayvan/bitki türüdür (4). Sayısal verilere göre dünyadaki yaklaşık 11000 endemik türden, yaklaşık 4000 tanesinin Anadolu topraklarında yer aldığını biliyoruz (2, 3). 2012 yılına gelindiğinde hem bu gen bankasının sakladığı tohum sayısı 30 bini geçti, hem de tohum saklama kapasitesi 300 bin tohumu koruyacak şekilde geliştirildi (3). Pek çok yabancı, çok uluslu kuruluş, örneğin Milenyum Tohum bankası sorumlusu, Kanada ve Zambiya gibi ülkelerin temsilcileri bu bankayı görmeye ve incelemeye geldi (2).

 

Şimdi sıkı durun! 2014 yılına gelindiğinde burada saklanan ve koruma altına alınan tohum sayımız 107 bini buldu (1). Böylece tohum bankasının varlığı, hem yabancı tohum ithalini azaltmaya çalışırken, çeşitli yerli bitki tohumlarının binden fazlasının canlandırılmasına ve belgelendirilmesine destek oldu. Ülkemiz hububat ve bakliyatta %100 yerli ve sertifikalı tohuma geçti. Devletin tohumla ilgili etkili bir uygulaması var. Buna göre tohumların geliştirilmesi için TÜBİTAK ve üniversitelerden destek alıyor, geliştirilen ürünlerin patenti devlette, kullanım hakkı çiftçide oluyor. Ayrıca devlet sertifikalı yerli tohum kullanan çiftçiye mâlî destek de veriyor. Bu sayede yerli tohum kullanımını da arttırmaya çalışmış (1-3). Rakamsal verilere göre bu epey de işe yaramış. Buna göre tarım ve ziraatte 2002’de – 145 bin ton yerli tohum üretimi varken ve kullanılırken, 2014’te 650 bin ton sertifikalı yerli tohum kullanılıyormuş (1). Bunlar ziraat mühendisi, biyolog, kimyager ve botanikçilerden oluşan 15 kişilik bir ekiple çalışan ve 4 yıllık bir tohum bankası için oldukça iyi sonuçlar. Belki önümüzdeki senelerde yerli tohum kullanımının artması, bizim ve çocuklarımızın hayatında daha doğal (organik demek istemiyorum), sağlıklı ve en önemlisi bize ait, genetiği değiştirilmemiş ürünlere ulaşmamızı sağlar. Bu da inanmak, istemek ve çalışmak ve hizmetle oluyor. Bu durum bize, ülkemize maddî ve mânevî pek çok şey kazandırıyor, kazandıracaktır.

 

Bir arkadaşım “Tüketmek zorundayız” demişti. Doğru; tüketiciyiz, yine onun dediği gibi “Eğer üretemezsek, başkasının ürettiğini tüketmemiz gerekiyor.” O zaman KENDİMİZ ÜRETELİM, ÜRETTİĞİMİZİ TÜKETELİM. Hem sağlıklı olsun, hem para ülkemizde kalsın ve yeni gelişmelere, bilimsel çalışmalara vesile olsun.

 

Dünyanın Amerika ve Çin’den sonra 3. büyük tohum bankasına sahip olan ülkesi olarak, maddî ve mânevî bereketimiz için tohumlar atılıyor. Bize de bu tohumları koruyup gözetmek kalıyor. Ne dersiniz inanmaya, istemeye, çalışmaya ve hizmete değmez mi?

 

 

1. http://www.hurriyet.com.tr/ekonomi/25823731.asp   18.02.2014
2. http://www.tarim.gov.tr/
3. http://www.tmo.gov.tr/Main.aspx?ID=602
4. http://tr.wikipedia.org/wiki/Endemik_(biyoloji)
5. http://www.zaman.com.tr/ekonomi_dunyanin-en-buyuk-3-tohum-gen-bankasi-acildi_957260.html
6. http://www.milliyet.com.tr/tohum-gen-bankasi-acildi/ekonomi/ekonomidetay/02.03.2010/1206058/default.htm

 

Oruç tutalım tutmayalım, bal kavanozuna batmışcasına bir neşe ile geçirdik Ramazan’ı. Yılın en sıcak aylarına denk gelen bu uzun günlerde özellikle susuzluğumuzu ayrı bir zevkle yaşadık. Akşam üzerlerine doğru donuklaşan bakışlarımızı ve ofisteki toplantılarda tutuklaşmalarımızı bile neşeyle kabul ettik. Çocukça bir muziplikle -normalde yemek yemediğimiz saatlerde yaptığımız- iftar sonrası karpuzlu, dondurmalı kaçamakları da çok sevdik. Tüm mahalleli toplanıp Fenerbahçe sahilinde yaptığımız piknik iftarları da… Az uyuduk, az yedik. Kısaca Ramazan’da tüm alışkanlıklarımızı terk ettik, etmeyi de sevdik. Orucun lûtfunu idrak ettik; Allah’ın bize “seni seviyorum kulum” hitabı gibi aldık kabul ettik bu lûtfu. Şükrü ile erdik bayrama.

 

Çocukca neşenin yaldızlı kağıdını sıyırsam bu mübârek aydan, bana gerçekten geriye kalanlar nelerdir bilemem elbet. Yeteri kadar tefekkür edememiş, duâ ve niyâza yeterli vakti ayırmamış olmak, Allah’la daha fazla râbıta kurmak için çok fırsatı kullanamadığımı bilmek, neşemi bir anda kaçırıverirdi muhakkak. Ama bu satırları yazdığım bayram hafifliği içinde erteleyiveriyorum yine tefekkürü bir daha… Sarmal oldu, kaçıyor benim tefekkür fırsatları…

 

Bütün ay boyunca sokaklarda sanki Ramazan diye bir gerçek yokmuşcasına nispet yaparak yiyip içmeye devam eden, hatta kamusal alanda yasak olmasına rağmen sahilde biraları deviren insanlara ne de içerlemiştim oysa. İçerlediğim onların inançları ve tecihleri değil, tövbe; yalnızca başkasının inancına gösteremedikleri saygıya. Ne zaman kaybettik Budistin bile inancına hürmet eden lâtif yanımızı?

 

Neşeli bir yazı olsun istiyorum bu sefer ama belime sarılmış lastiklerle bağlıyım karamsarlığa. Ne kadar uzanmaya çalışsam da iyimserliğe doğru, ancak bir parça koparıp lastiğin esnekliği bittiğinde şak diye yapışıveriyorum karamsarlık duvarına geri. Bak yine döndüm meşrebimin terkisine.

 

Peygamber ahlâkını hâl edemediğimiz için letâfet ve zarâfetten uzak, özür dileyemeyen, teşekkür edemeyen, kendinden farklı olana içten bir selâm dahî veremeyen, farklılıkları hoş göremeyen ve bu nedenle günbegün ayrışan bir toplumun çırpınışları var benim duvarımda.

 

Bir tek kendi milletim mi? Bütün Peygamber ümmetinin çırpınışları oynaşmıyor mu bu duvarda?

 

Dünyanın çeşitli yerlerinde zulüm altında ölen din kardeşlerimin aksi yansıyor bu duvara. Bir başka tarafta mezhepçilik kavgasında birbirine kırıldığı için kendi yurdundan kopmuş, sokağıma kadar gelmiş, yaşamak için bana el açan ama hiçbir şey yapamadığım sayısız masumun gözleri yansıyor. Hele bir diğerinde ise kendilerince Allah’ı memnun etmek için şeriat devleti kurmaya çalışan ama Allah’ın mânâsını Peygamber’de ve onun her devirdeki vârislerinde seyretme zevki ellerinden alındığı için, bulandıkları cehâletin cesaretiyle mübârek insân-ı kâmillerin makamlarını yerle bir edenlerin, insanlara eziyet edenlerin tozları yapışıyor. Kalabalık benim karamsarlık duvarı…

 

Ben bu duvardaki akislere üzülüp ağzım dolu dolu zalimle uğraşadurayım. “Lâ fâile illâ Allah” (“Yapan yaptıran yalnız Allah’tır”) deyip zulümle mücâdele eden ama zâlime bile dünya sahnesindeki rolünü iyi oynadığı için hürmete devam eden sultânım Cemâlnur Sargut çıkmış, dünyanın her yerinde tasavvuf kürsüleri kuruyor. Orada her meslek erbabı gelip yüksek lisans ve doktora yapsın da Peygamber ahlâkını hâl etsin, sonra mesleğinde bu ahlâk üzere olsun diye. İnsan duygusundan daha iyi anlayan, daha anlayışlı, daha sevecen daha çok doktorumuz olsun diye. Hakkıyla çalışan, hizmet aşkıyla yüzümüze bakan daha çok memurumuz olsun diye. Yalan söylememeyi, farklılığı sevmeyi, insana, hayvana ve nebata sevgiyle yaklaşmayı çocuklarımıza öğreten öğretmenlerimiz olsun diye. Üreticiden, çiftçiden alıp da boğazımıza attığımız lokmalara güvenebilelim diye. Bu dinin lânet dini değil sevgi dini olduğunu herkes anlasın ve hâl etsin diye okullar kuruyor sultânım. Ahlâk-ı Muhammedî’yi anlatıyor. Şekli kaybetmeden özün güzelliğini gösteriyor. Dini tek bir kurumun konusu yapmaktan herkesin konusu olmaya doğru götürüyor. Güzel ahlâkın birleştiriciliği etrafında topluyor insanları. Farklılıktaki birliği anlatıyor. Ayrışıp kendi değerlerini dinin değeri gibi gösteren ve bunun üzerinden insanları kıranlara inat çırpınıyor “din güzel ahlâktır” diye.

 

Ben karamsarlık duvarıma yansıyanlara yalnızca üzüledurayım; mücâdele için şimdi sultânım çıkmış bir devrim yaratıyor.