alıcısı yaradan kendine gel kendine kötü huy nefsin parmağında kendine eş oldu dedi ki onu kısa kesen eşkiyanın eline nefesli gururdan hevesten çekinin halayıktan hikâye geldi fena dünya güzellerinin hasret ve takvasına dayanamazsın nefeslerimiz temizlik küpünden sabâ rüzgârı onu görünce bir daha iyi yürüsün rahvanlaşsın Yukarıdaki dizeler tamamen bilgisayarda çalıştırılan bir algoritma tarafından […]
Dünya üzerinde yaşanmışlıkların, paranın satın alabileceğinden daha fazla değeri olduğuna inanıyorum. Birisi isterse yerin altında tesisler dolusu altın biriktirebilir. Fakat âşikârdır ki nefsimin yaşanmışlıkları biriktirmesi için yalnızca bir ömür süre mevcut. Kısıtlı bir biriktirme alanı olan bu fiziksel ömürde herkes her gün durmadan yeni deneyimler ediniyor. Bu noktada insanoğlu olarak birbirimize çeşitli mecrâlar üzerinden yaşanmışlıklarımızı […]
Kalemi, kıpırdamıyor. Gözleri, görmüyor. Kalbi, atmıyor. Günü batmış. Gafletin gölgesine bürünmüş. Kendini kendinden kurtaramamış. Âlem, içine doğmuşken… Gün doğuşuna hasret, Tekrar kavuşmaya çalışıyor. Unutuyor ki Kendi kendine değil, Kendinden kendine kavuşulur ancak… Günün en karanlık vaktinde Az kala ümidini yitirecek. Ümitsizlik olmaz! Geri tekâmül olsa da duruyor. Hareketsiz kalıyor. Rahmet dolu dünyasında […]
Buradayım. Yaşamaya çalışıyorum. Bir adım atıyorum. Sonra bir adım daha… Birbirlerini takip eden ufuklara açılan adımlarla yol kat ediyorum. Yol epey güzel geliyor. Yalan söyleyemem. Seviyorum. Canımdan çok sevdiğim öğretmenimin bir tebessümü her şeyi sevdirmeye yetiyor. Bir bakışıyla aşka geliyorum. Yanındayen içim dışıma taşıyor. Her geçen gün biraz daha çok fark ediyorum ki o her […]
İnsanın kendisini çektiği anlarda ne yazan kalıyor ne de dinleyen… Bugün kalem, kendinden yazıp kendini okumaktan ibâret olan bir denize yöneldi. Göze görünenden emin olmuş olarak çekildiysen, seyrinde de sana pek söyleyecek bir söz kalmıyormuş. Artık herhalde sözü, içinde olduğun zevke zevk katmak için söylersin. Zevkle söylersin. Söylemek için de havaya veyâhut hayata nefesini verirsin. […]
Bir Haziran akşamı hicrete kalkıştı, Affedişin, hoşgörünün, sevginin kapıları Ardına kadar açıldı. Korkusundan koşuyordu, Umudunun gösterdiği istikamete doğru. O’na koşuyordu İçinden içine taşarcasına… Özünde ne varsa ondan ibâret ya, Oradan geleni arıyor, Yeniden oraya dönmek için. Buradaki istasyonda durduysa tren, Sabredecek tüm gayretiyle çalışırken. Ne yerde ne de gökyüzünde, Yalnızca özünde arıyor artık… […]
Bir gün vardı. O gün boyunca hep yazmak mümkündü. Akşam oldu. Gün bitiverdi.Yazamıyordu artık… Kalemi bıraktığında hâli belirsizdi; ya yazacak ilham kalmamıştı ya da gün yazıyı elinden alıvermişti. Kendisinden biraz dolaşmasını, azıcık yaşamasını ister gibiydi. Nasıl yaşayacağını sordu da yanıtları duymadı. Kalemi ile birlikte kulağı da ondan alınmıştı. Alınmasından ziyâde vermiş olmak isterdim diye içinden […]
Günlerden bir gün, şu an, elinde kalem tutan kadına, ta uzaklardan bir mektup gelmişti. “Senin, bir Hak Dost’un varmış. Onu bana anlat!” diyordu… Zavallı, haddini bilmez kalem, bir şeyler yazdı da yazdı ve gene bir gün, Dost’un “O nedir, ver bakayım!” demesi üzerine kağıtları uzattı… Nihayet okuyup bitirdiği kağıtları… yırtıp sepete […]
Nerede bu içerisi? İçim, her tarafımdan dışarı yansıyarak seyrettiğim dışarımı oluşturuyor. Dışadönük şu gözlerimi içeri çevirmem mümkün olmuyor. Bari hislerime kulak vereyim. Kalbimin atışını dinleyeyim. Her nabız, o kadar çok şey anlatıyor ki bir anda idrâkimin ötesine geçiverip gidiyor. Ben de oralara gideyim. Gönül sohbetinin ulaştığı bahçelerde bir çiçek olayım. Güzel güneşine açayım ve ne […]
Kalbim, neredesin? Medcezirler gibi atıyorsun. Damarlarımda akıttığın kanın, ne kadar uyanık olduğundan emin değilim. Öldürüp diriltiveriyor ve ardından tekrar öldürüyorsun. Bu şekilde nasıl dâimî diri kalacağız? Kanıma sesleniyorum. Vücudu yaşatıp gezgin hayatı sürdüren her bir kan pıhtısını, kalp ailesinin bireyleri olarak görebilir miyiz? Bugün çok soru soracağım. Çünkü içim, soruların kendisini cevaplarından daha çok merak […]