Öldükçe Dirilen

 

Kalemi, kıpırdamıyor.

Gözleri, görmüyor.

Kalbi, atmıyor.

Günü batmış.

Gafletin gölgesine bürünmüş.

Kendini kendinden kurtaramamış.

Âlem, içine doğmuşken…

 

Gün doğuşuna hasret,

Tekrar kavuşmaya çalışıyor.

Unutuyor ki

Kendi kendine değil,

Kendinden kendine kavuşulur ancak…

Günün en karanlık vaktinde

Az kala ümidini yitirecek.

 

Ümitsizlik olmaz!

Geri tekâmül olsa da duruyor.

Hareketsiz kalıyor.

Rahmet dolu dünyasında

Bir nidâ kulağında;

“Ah, teslimiyet!”

 

Kulağından içeri

Geldi sultanı.

Varı ve yoğu yaktı.

Taşırdı.

Coşturdu.

Kavuşturdu.

Kendine geldiğinde

Sultanı gitmişti.

Geriye kalan, Aşk’a kaldı.

 

Artık Umut ediyor;

Kalemini kendi tutmasın.

Ten gözünden görmesin.

Kalbi, kendisi için atmasın.

Gün, içinden doğsun.

Kendinden kurtulsun.

Gördüğü şu rüyâda,

Bir dem ölüp

Bir dem dirilsin…