Edep Yâ Hû!

 

“Her şeyi nasılsa öyle göster bana”
Hz. Muhammed (sav)

 

Haddimizi aşıp görmeye niyetlendik.

Kendimize yöneldik.

Gözümüze görünenler oldu…

Hatâlarım, yanlışlarım, eğrilerim, çirkinliklerim, hepsi tüm çıplaklığıyla görünür oldu…

Aynanın üzeri tozlar bağlamış.

Evren aynasını seyrederken kendimizi gözden kaçırmışız.

Dolayısıyla itiraf ederim ki:

Edepsizliklerimden  çok utanmaktayım.

Yine de görülenlere çok sevindik, çünkü

Hatâları affedilişlere

Yanlışları ve eğrileri doğrulara

Çirkinlikleri güzelliklere çevirmeye niyetlenebilirdik artık.

Nefsimize yine bir cihâdımız var.

Onu aşırılıklarından men ederek

Esas toprağına gömme mücâdelesine giriştik ki,

Filizlensin, ağaç olsun…

Meyveleri olsun…

Çünkü bu olmamışlığım, hamlığım hiç utanmadan bir ejder, canavar kesilmekte…

Hele bir dursun, sessizleşsin. Sükûnete kavuşsun. Ölsün de yine ölsün.

Nefis, hiçlikten ibâret olduğumuzla yetinecek…

Sonra o nefsi seveceğiz.

Sevmekten başka ne yapabiliriz ki?

Her şey yalnızca O iken her şeyi sevmeyip de ne yapılır?

Tüm yokluğumla seviyorum:

Bu zerre hâlim, baştan aşağı seviyor…

Eminim ki sevdikçe daha çok seveceğiz…

Dedemizi, annemizi, babamızı, dostumuzu, çiçeğimizi, suyu, tevâzuu, seveni ve sevdireni…

Her nefeste daha da çok seveceğiz.

Gün gelecek sevgimiz, aynayı pırıl pırıl kılmış olacak.

Sevildiğimiz için sevip sevdiğimiz için sevileceğiz

Başka hiçbir şey kalmayacak.

Buna gücü yetecek olan da bir tek O’dur.

Başka güç kuvvet olsa yine O olurdu.

Çok şükür.

İnsan olma yolu başlangıcının başında zuhur etmiş tüm edepsizliklerimden affınıza sığınırım.