Aşk ile Kaybolmak
Ne mutlu, insanım diyene!
Kendileriyle birlikte yaşayabileceğimiz ne çok yıldız ve atom var. Bunların arasında üflenen nefes ile yaşıyoruz. Ne atom gibi ufağız, ne de yıldızlar gibi büyüğüz. Fakat yalnız değiliz, birlikteyiz. Birlik hâlindeyiz. Bu hususta bize lûtfedilen, fevrî olmak değil, âşikâr olan birliği birlikte yaşamak olsa gerek. İnsanlar, içeride ve dışarıda olanlar ile birlikte ne kadar memnun aslında.
İnsan gözüyle bir resim çizelim ve resimde mâneviyat ile maddiyat yer değiştirse şâhit olunacaklar bize nasıl kapılar aralardı?
Gece gök yüzüne baktığım vakit gördüğüm, siyahlık yerine sonsuz ışık olsaydı yıldızlar yerine kara delikler görünür müydü?
İnsan, âlemi rüyâsında görürken uyanık olsaydı dünya ona nasıl şâhit olurdu?
Sıcak ile soğuk birbirine karışsaydı, hissedilen yakar mıydı, üşütür müydü?
Toprak akarak, su ise parçalanarak avucumuz arasından kayabilseydi ağaçların kökleri nasıl tutunup gıdasını emerdi?
Her şeyin olması gerektiği gibi olduğu idrâki insanı huzurlu kılıyor. Fakat merak etmeden de durulamıyor. Hayâl ederek yelken açıyorsun engin okyanuslara, keşfetmenin ümidiyle.
Her nefes semâda dönülüyor. Haydi gel, dönüşe teslim olabileyim. Lütfen yardım et.
Elini uzat ki tutayım. Neyini üfle ki kulak vereyim. Eteğine yapışabileyim. Anlatabileyim.
Hz. Mevlânâ diyor ki, dil ile söz arasında sıkışmış kimseler vardır. O vakit hâl ehli olup bu sıkışıklıktan kurtulana kadar o sözleri bal edip dilden su gibi O’nun için dökülmesini sağlayabilirsek ne hoş olur.
Bunu da öyle bir teslimiyette yapabilsek de hoş olanı bile hoş etsek. Bu gayreti eğer bize nasip olan icrâmız olarak görürsek doğaçlama müzik gibi kendiliğinden ve kendisinden memnun olunanı ortaya çıkaran müzisyenlere benzetebiliriz miyiz kendimizi?
Müzik bestelenirken ateş bazen kısık yanıyor. Lâkin hep yakıyor. Yakıyor oluşu o kadar tatlı ki daha da yanası geliyor insanın. Şöyle bir havuz olsa da ateşten, içine atlansa, kulaç kulaç aşkın ateşine dalınsa…
Gayret ederek bu yolda yürünüyor.
Her şey ile hiçbir şey aynı anda anlatılırken
kayboldum.
Belki okuduğumuz şu kelimeler arasında daha da kaybolduk.
Yine de tüm evren gibi dönüyoruz hızla.
Konya’da güzel bir insan, her yerde var oldu.
Ne güzel insan ki gönüllerde yer ediyor.
O’na yakınlaştırıyor.
Çok şükür.
Umut Alihan Dikel
Son Yazıları: Umut Alihan Dikel (Profiline git)
- Dijital Âşık - 28 Mayıs 2017
- Bahçemin Yaşayan Gülleri - 21 Mart 2016
- Öldükçe Dirilen - 1 Ocak 2016
Cevapla
Want to join the discussion?Feel free to contribute!