Aylık arşiv: Mart, 2014

Bursa Büyükşehir Belediyesi ile Türk Kadınları Kültür Derneği ve Kerim Eğitim, Kültür ve Sağlık Vakfı’nın ortaklaşa düzenledikleri “Uzaktaki Yakîn” Uluslararası Üftâde Hazretleri Sempozumu, 18-19-20 Nisan 2014 tarihlerinde Bursa’da gerçekleştirilecek.

 

Düşünce, ahlâk ve gönül dünyâmızda asırlar boyunca büyük iz bırakan, âriflerin sultânı Üftâde Hazretleri’nin mânevî şahsiyetinin daha iyi anlaşılması ve günümüz insanıyla buluşturulması amacıyla, Bursa Büyükşehir Belediyesi’nin ev sâhipliğinde düzenlenecek olan sempozyum, yaklaşık yirmi beş yerli ve yabancı akademisyenin katılacağı oturumlarla Uludağ Üniversitesi ile iş birliği içinde yapılacak.

 

Üftâde Hazretleri’nin tasavvufî, târihî ve edebî açıdan daha iyi anlaşılmasına yönelik bu uluslararası sempozyum, Üftâde Hazretleri’nin ebedî istirahatgâhı olan Bursa’da gerçekleştirilecek. Sempozyumda, Kuzey Carolina Üniversitesi Dinî Etüdler Bölümü’nden Prof. Carl Ernst, İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nden Doç. Dr. Ekrem Demirli, Boston Üniversitesi Teoloji Bölümü’nden Prof. James Morris gibi önemli uzman bir araya geliyor.

 

“Uzaktaki Yakîn” başlıklı uluslararası sempozyum, TÜRKKAD ve KERİM Vakfı’nın “Anadolu’ da Yaşamış Büyük Mutasavvıflar” konulu sempozyumlar serisinin bir parçası olarak gerçekleştirilecek. Çok sayıda yerli ve yabancı araştırmacının katılımıyla yapılmış olan  Hacı Bayram Velî Sempozyumu (2012), “Sırrın Sırrı” Sultan Veled Uluslararası Sempozyumu (2013), “Kulun Niyâzı” Mısrî Niyâzi Sempozyumu (2010), “Modern Çağ ve İbn Arabî” Uluslararası İbn Arabî Sempozyumu (2008) gibi toplantılar, daha önce bu doğrultuda yapılan çalışmaların yalnızca bir kısmını oluşturuyor.

 

 

Mutasavvıf-yazar Cemâlnur Sargut’a Azerbaycan’dan Fahrî Doktora Unvanı…

 

Azerbaycan Milletvekili Ganire Paşayeva’nın dâvetiyle Azarbaycan’a giden Cemâlnur Sargut’a, 30 Ocak 2014 tarihinde düzenlenen bir törenle Bakü Asya Üniversitesi tarafından fahrî doktora unvanı verildi.

 

Bakü Asya Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Celil Nageyev ile milletvekili Ganire Paşayeva’nın ve çok sayıda dâvetlinin de hazır bulunduğu törenden önce bir konuşma yapan rektör Nagayev, Cemâlnur Sargut’un tüm varlığı ile İslâm tasavvufunu dünyaya anlatmak için yaptığı çalışmaların takdire şayan olduğunu belirtti.

 

Cemâlnur Sargut ise, öncelikle kendisini vatanında hissettiğini söylerek Azerbaycan’da gösterilen konukseverlik için şükranlarını ifade etti. Sargut, verilen unvanın kendisini çok mutlu ettiğini ve ömrünün sonuna kadar İslâm’a hizmet edeceğini söyledi. Kültürlerarası diyaloğun kurulması için çeşitli din temsilcilerine İslâm dininin özünün düzgün bir  şekilde anlatılmasının önemini vurgulayan Sargut, bu amaçla dünyanın çeşitli ülkelerinde temaslarda bulunduğunu bildirdi.

 

Nefes Yayınevi tarafından basılan “Dinle” Azeri Türkçesinde…

 

Reşid Behbudov Devlet Tiyatrosu’nda düzenlenen bir konferans ile Azeri Türkçesine çevrilmiş olan Sargut’un “Dinle” isimli  kitabının tanıtımı yapıldı

 

Konferansın açılış konuşmasını gerçekleştiren, milletvekili Paşayeva, modern dünyada kültürler ve medeniyetler arasındaki diyaloğun güncel olduğu ve İslâm’ı içten parçalayan zararlı akımların yaygınlaştığı bu dönemde, İslâm dininin mahiyetinin doğru şekilde anlatılması amacıyla düzenlenen bu tür organizasyonların önemini vurguladı. Özellikle gençleri cehalete sürükleyen zararlı akımlara karşı önlem almanın gerekliliğini belirten Paşeyava,konuşmasına şöyle devam etti:
“Ülkemiz Sovyet yönetiminin hüküm sürdüğü dönemde millî-dinî kimliğini korumak için zor dönemler geçirdi; fakat bağımsızlığını kazandıktan sonra millî ve dinî kimliğine sahip çıktı. İslâm, Azerbaycan’ın millî-mânevî değerler sisteminin ayrılmaz parçasını teşkil etmektedir.”

 

Konferansın ardından Sargut, katılımcıların sorularını cevapladı. Etkinlikte Sargut’un kitabı “Dinle” satışa sunuldu. Kitaptan elde edilecek gelirin ise otizmli çocukların eğitimi yararına kullanılacağı bildirildi.

 

Bir masanın başında, önümde bilgisayarım, ne yazacağımı düşünüyorum. Yazımı son güne bırakmış olmanın mahcubiyeti, ne yazacağını henüz bilememenin çâresizliğine karışıyor. Evde ders saati… Sağımda heceleme çalışması yapan bir küçük, “ge-ze-gen… Üç hece değil mi anne?” diye soruyor. Solumdaki ise önündeki test kitabında çözmek zorunda olduğu ondalık kesirlere dair sorular dışında her şey ile ilgili: Kaleminin arka ucu, yeni kol saatinin tiktakları, benim hangi punto ile yazmaya başladığım… Velhâsıl, şartlar yazmaya hiç de müsâit değil. Oysa ne hayallerim vardı bu yazıyla ilgili: 29-31 Ocak tarihleri arasında yaptığımız çok özel Bakü seyahatimizi anlatmakla görevliyim. Editörümüz tüm detayları içeren belgesel tadında bir yazı bekler bu âcizden. Gel gör ki, otuz saniyede bir “Ne yazdın anne?” sorusuyla ekrana kafayı uzatan, arta kalan zamanlarda ise birbiriyle kalem dövüştüren iki kafadar yoktu hesapta.

 

Müthiş bir iç hesaplaşma yaşıyorum. Geçtiğimiz birkaç haftayı ben ne ile geçirdim? Görev ve sorumluluklardan arta kalan zamanlarda ne yaptım? Bu kadar ruhu besleyen, lezzeti bol bir fırsatı kenarda bırakıp zamanımı nelere harcadım? Seyrettiğim dizide birbirine aşklarını fısıldayan Feride ile Kâmran’ın bakışlarına gidiyor aklım bir an. Başka? Haydi itiraf edeyim: izlemekte olduğum tek dizi Çalışkuşu değil elbet. Sonra? Sonra komşularla akşam oturmaları… Mesâî aralarında yer bulan çarşı gezmeleri… Velhâsıl bahâne bol, ama hiçbiri suçluluk duygumun önüne geçemiyor.

 

Aslında tüm bu tefekkürüm, konunun mânâsına da pek uygun… Yirmidört yaşında mürşidinden aldığı emirle öğretmenliğe başlamış, ondan beri de hizmeti bir saniye bırakmamış Sultanım, kıymetlim, yıllardır ben ve benim gibi kumaşları itinayla dikme gayretiyle dünyanın her tarafına koşuyor. Kimin nerede neye ihtiyacı varsa… Oysa kendisine sorulsaydı, o hiçbir görev üstlenmeden dervişliğinin lezzetini yaşamayı isterdi eminim.  Ama hizmette… Her dakika ve her saniye hizmette…

 

Ken’an Rifâî Hazretleri tarafından işaret edilen “Tasavvuf akademilerde öğretilmelidir” vizyonuna ulaşma gayretinde. Yıllardır uluslararası akademik sempozyumlar düzenleyen, referans niteliğinde yayınlar vücuda getiren, Amerika’nın en köklü üniversitelerinin birinde bir kürsü açmakla yetinmeyip her türlü dinî eğitimin külliyen yasak olduğu Çin’in ortasında, Pekin Üniversitesi’nde bir İslâm kürsüsü açan bir devrimci o…

 

“Yetmez” diyerek bir yandan tasavvufun Türkiye’de toplumsal olarak hâl haline geçebilmesi için ülkenin her karış toprağındaki türlü konferans dâvetlerine icâbet eden, diğer yandan ülkemizde bir tasavvuf üniversitesinin temellerini atan bir mimar… Ulaştığı yüzbinlerin gönlündeki Allah aşkını harlatan, ruhlara ayna olan bir hâl ehli o…

 

Allah’ı ile her an bir ve beraber olduğu hâlde vuslata ereceği günü içi titreyerek bekleyen bir âşık, diğer taraftan dünyayı her anında coşku ile yaşayan hayat ve hakikat…

 

Bu satırlarla içimi bir sıcaklık kaplıyor. Gönlümden mâsivayı atarak yalnızca beni Allah’a yakınlaştıracak işlerle uğraşabilmem ne mümkün? Ya da dahası gönülden mâsivayı atmanın tüm bu dünyevî işlerden el çekmek anlamına geldiğini de nereden çıkarıyorum? Olacak elbet; uyanık geçen anlarım kadar gafletle dolan zamanlarım da olacak. Hatâlara hep devam edeceğim, hep suçluluk duyacağım ve her seferinde Allah’ın affediciliğine sığınıp yeniden başlayacağım. Sonuçlarının ne olacağına hiç takılmadan dünya için gayreti elden hiç bırakmayacağım.

 

Allahım çok şükür sana, sonsuz şükür…  Hatâlarımla barıştırdığın, doğruya gayrete yönelik cesaret verdiğin için şükür sana. Çocukların gürültüsü arasında içimi bir sıcaklık kaplıyor. Aklıma yeni izlediğim için henüz etkisinden çıkamadığım Kâmran ile Feride geliyor yine. Bu sefer suçluluk hissetmeden gülümsüyorum. O hayâlî aşkta bulunan keyif bile aşk-ı ilâhînin soluk bir yansımasından ibâret aslında.

 

Bana ne gam! Ben bir kayık misâli daha kıyıdaki dalgalara dayanmaya çalışırken, koskoca okyanusu geçmeye yeltenmem ne mümkün? İnsân-ı kâmil gemisine demir atıp onun beni götürmesine teslim olmaktan güzeli mi var? Mürşidine sabit kadem bağlı durmaktan iyi niyaz mı var?

 

***

 

Yine de kalemi burada bırakmak uygun olmaz; editörümün beklentisini hiçe saymadan Bakü üzerine birkaç kelâm etmeye gayret edeyim:

 

Hocamız, ilk Bakü ziyaretlerini 2012 senesinin Ağustos ayında Azerbaycan Milletvekili Ganire Paşayeva tarafından yapılan resmî bir dâvet üzerine gerçekleştirmişlerdi. O zaman hem halk hem de devlet erkânı tarafından coşkulu bir sevgi ve muhabbetle karşılanmış, televizyon programları, konferanslar ve topantılarla dolu yoğun br programa dahil olmuşlardı. Gelin görün ki, bu birkaç gün -tüm bereketine rağmen- Azerbaycan halkının yıllara sığmamış özlemini dindirmeye yetmemiş, tam tersi daha da açığa çıkarmıştı.

 

Nitekim bir sonraki dâvet hiç gecikmeden gelmişti. Bakü, geçtiğimiz Ocak ayının sonunda hocamızı bekliyordu! Bu seferki dâvet programında bir de çok özel tören saklı idi: Azerbaycan Avrasya Uluslararası Araştırmalar Üniversitesi tarafından hocamıza fahrî doktora unvanı verilecekti.

 

Hocamız, bir şehre gittiklerinde önce o şehrin mânevî sahiplerini ziyaret ederler. Bakü’ye iner inmez -yine âdet olduğu üzere- Bakü’nün mânevî sahibinin huzuruna gidildi: Seyyid Yahya Şirvânî Hazretleri.

 

Halvetî yolunun Pîr-i Sânîsi Hz. Seyyid Yahya Şirvânî dünyayı şereflendirdiği 15. yüzyılda, bulunduğu toprakları mayalamış ve ömrünün son 40 yılını Bakü’de tüm dünyaya Halvetîlik tohumlarını saçarak geçirmiş bir ulu zattır. Yetiştirdiği evlâtların sayıca çokluğu ile nam salmış, Halvetîliğin, müntesibi en fazla olan yollardan biri olarak yayılmasını sağlamıştır.

 

O dönem Azerbaycan’da hüküm süren Şirvânî ailesinin hükümdarı Halilullah Han, Hazret’in mânevî feyzinden nasiplenmiş ve kendisine hürmetle bağlanmış önemli bir şahsiyet olarak tarih sahnesindeki yerini almış. Gelin görün ki Azerbaycan’da o dönemlerde hüküm süren mânevî iklim, ülkenin tarihsel geçmişindeki talihsizliklerle sonradan önemli kopuşlar yaşamış ve son olarak Sovyet işgalinin ortaya koyduğu dinsizlik anlayışı ile iyice zora girmiş. Hazret’in mayaladığı topraklardaki mirâsı koruma ve sahiplenme konusunda halk iyice zorlanmış.

 

***

 

Artık bağımsız bir Azerbaycan Cumhuriyeti var. Mânevî kimliğini bulma ve yayma özlemiyle dopdolu, dininin özünü anlama ve yaşama konusunda sabırsızca heyecanlı. Tüm bunlar, gittiği her noktada coşkulu kalabalıkların hocamızı neden bu kadar heyecanla kucakladıklarını öyle güzel açıklıyor ki…

 

Karşılarında Allah’a ve İslâm’a hizmet yolunda gerçek bir nefer varken ve duyabilene buram buram gül kokusu geliyorken, aksi ne mümkün….