Sâmiha Ayverdi’nin ‘Hancı’sından…

Ağlasam, ah ağlayabilsem… ama ne mümkün!

Sanki bir muhârebe sonu, bir mütâreke günü yorgunluğu içindeyim. Fakat ben, iğreti barış değil, mutlak sulh isterim. Hedef bu: Zafer ve barış.

Yârabbî, imdad yolla. Beni mağlûb etme!

Mâdem ki elime Tevhîd bayrağını verdin, bunu yere düşürtüp nefsim düşmanına çiğnetme!

 

 

Tundan tuna gitmeyi, renkten renge girmeyi, senden değil derlerse, ya ben kimden öğrendim?

Yetmiş iki milletle, yetmiş türlü mezheple, izzet zillet mihnetle, vahdet kesret hicretle, hasret hasret hasretle haşır neşir olmayı, senden değil derlerse, ya ben kimden öğrendim?

 

Çin’deyim, Hind’deyim, her yerdeyim ben. Ölenle ölürüm, kalanla kalır. Ağlayana yüzüm yok, güzelnleyim ben. Darağacında katilleyim. Mahkemede mücrimle. Kendim de şaşarım, kaç parçayım ben?

Şahbaz gibi bulut deler, kötürümle sürünürüm. Bir âşıkın göz yaşında, yanındayım ben.

Şebnem şebnem asılırım günlere gecelere… İplik iplik dolanırım seslere hecelere..

Zamân içre durağım yok, mekânsızım ben.

Hod, müşkülüm. Kadîm’denim, bilmeceyim ben. Melek, şeytan, âciz kalmış, bilememiş, çözülmedik bilinmedik muammâyım ben…