Ramazan Farkındalıkları

İftar anında orucu suyla açarken bardağın doluluk oranına dikkat ederim. Yarısına kadar doldurulmuşsa tamamını doldurup sonra içerim suyu. Yarısı dolu bir bardağın boş kısmına takılmayıp dolu kısmıyla meşgul olmak bana hep zor gelmiştir. Bardağın dolu tarafıyla yetinmeye çalışmaktansa tamamını etkin hale getirmek için çaba sarfetmeyi tercih ederim. Mücadele etmeyi sevdiğimden sanırım… Ya da buna açgözlülük de diyebiliriz. Ama açgözlülük biraz kolaycı bir tanım olabilir. Zira pasif bir hal yaratmanın en güçlü yöntemidir suçlamak. Ve suçlamak en kolayıdır.

Bunu sıkça yaparım aslında. Ne zaman bir şeyi yapabilecek gücü kendimde bulamasam, o noktada kendimi yetersiz, eksik ifadeli ve suçlayıcı bir tanımın arkasına saklayıp durumdan kurtulmaya çalışırım. Böylece içinden çıkamadığı bir durumdan kaçmaya çalışan korkak bir yürek değil de, kendi eksiğinin farkına varabilen ve eksiklerini çekinmeden kabul edebilen erdemli bir ruh taşıdığım hissiyle, ulvî bir varlık olarak, bulunduğum makamdan bir üst makama yükselmiş olmanın gizli gururu ile tatlı bir zevk içine düşerim.

Sonuç?

İki yüzlü soğuk bir buzdağı; görünen yüzü tevâzu ve sükûnet karışımı erdemli bir hâl, görünmeyen yüzü korkak ve şişkin bir ego…

Sanırım tevâzu ve hiçlik konularındaki fikirlerim radikal bir değişim içinde. Mütevâzi olmak, mevcut olan her şeyin Hakk’a ait olduğunu idrak etmek ile yokluğun ve fakirliğin kutsallaştırıldığı pasif ve âciz bir hayat yaşamak arasında ciddi bir uçurum var. Hiç olmaya çalışma gayreti büyük bir kibri de beraberinde getirebiliyor. Okuyup öğrendikçe daha “mânevileşmiş”, mânevileştikçe daha “hiç olmuş” ve hiçleştikçe “mübârekleşmiş” bir algının esiri olmak…

Tabiî, silsile aynen böyle ilerler. Sonra etrafımızda, mânevî bilgiden yoksun olduğuna ve bu sebeple de hayat boyu problemler yumağı içinde yaşayacağına inandığımız bir sürü zavallı oluşur. Zavallıdırlar çünkü bizim bakış açımıza sahip değildirler ve bizim yaşadığımız zevkten mahrumdurlar!
Ramazan ayının, tefekkürü ve farkındalığı körükleyen yönüne hayranlığım her sene artar…