İbnü’l-Arabî’den İnfak Üzerine…

Allah şöyle buyurur: “Sevdiklerinizden infak edinceye kadar iyiliğe ulaşamazsınız.”

İnsan için sevimli olan şey, nefsidir. Nefsini Allah yolunda infak ederse, onun karşılığını ve bedelini elde eder, çünkü bir şeyi yok eden kimsenin yok ettiği şeyin değerini ödemesi gerekir. Hak, kulun nefsini yok etmesini istemiştir, çünkü insana sevdiği şeyleri infak etmeyi emretmiştir. O’nun yanında ise nefse bedel olarak cennetten başka bir şey yoktur. Bu nedenle, başka bir şey bulamadığında, Allah’ı bulursun, çünkü Allah, kendilerine boyun eğilen eşya bulunmadığında bulunabilir. İnsanın nefsi ise, bütün eşyadır ve o yok olmuştur. Öyleyse, nefsin bedeli zikrettiğimiz şeydir (Allah). Sadakanın değerinin ne kadar yüksek olduğuna bakınız!

İbnü’l-Arabî, Futûhât-ı Mekkiyye, çev.Ekrem Demirli, Litera Yayıncılık, İstanbul: 2006, c. 4, s. 386.

*****

İnfak edeceğin zaman; ihtiyaç sahibini güler yüzle karşıla. Hiçbir sûrette onu boş çevirme! Velev ki ona hiçbir şey veremesen dahi, güzel söz ve güler yüzle muamele et! Zîra sen de Allah’ın huzuruna kıyâmet gününde ihtiyaç sahibi olarak çıkacaksın. O vakit de, ihtiyaç sahibine yaptığın muamelenin misli ile Allah sana muamele eder. İmam Hasan Efendimiz, ihtiyaç sahibi ondan bir şey istediğinde istediği şeyi vermekte acele ederdi ve “Benden önce azığımı âhirete taşıyan, sefâ geldin, hoş geldin!”derdi. O ihtiyaç sahibini ondan önce âhirete azık taşıyıcısı olarak görürdü. Niçin böyle görürdü? İnsan, Allah’ın verdiği nîmetlerdenihtiyâcının fazlasını infak etmezse kıyâmet gününde, nîmetler hususunda suâle tâbî tutulur.

İbnü’l-Arabî, Kitab’ul-Vasâyâ, çev.Abdullah TâhâFeraizoğlu, Kitsan, İstanbul: 1999, c. 1, s.101-105.