Seni Sevdim Kimi Sevdim ise Sevdim Seveli…
Dost olanların ortak özelliği belki de sonsuz bir vericilik ve cömertlik… Onlar nefislerini, kötü huylarını hattâ evlâtlarını düşünmeden verebilecek kadar Allah’ı seven ve O’na güzel bir borç vermenin ve O’nunla dirilmenin zevkini yaşayanlardı…
Onlar “Bugün mülk kimin?” sorusuna “Vallahi senin Allah’ım” demenin, gönül beytini “tavaf edenler, ayakta duranlar, rükûa ve secdeye varanlar için” Allah’tan gayrı sevgilerden temizleyerek nefisten kalbe hicretin sırrına erenlerdi.
Onlar beni bırakıp sen demeyi, kendilerinden önce başkalarını düşünmeyi, Allah için en sevdiklerini vermeyi seçenlerdi…
Cebrâil’in (a.s.) gelip “Bir dizde iki inci olmayacak” diyerek oğlu Hz. İbrahim ile torunu Hz. Hüseyin arasında seçim yapmasını istediğinde “Ekseriyet mahzun olacağına oğlum İbrahim’i fedâ ederim” diyen Hz. Peygamber… “O’nun babası, Peygamber indinde senin babandan daha sevimli idi” diyerek Bedir Savaşına katılan kendi oğluna, Hz. Ebûbekir’in oğlundan daha az para veren Hz. Ömer… “Baba seni seviyorum,” diyen oğluna “Yolumda gitmezsen yarın âhirette oğlum olduğunu inkâr ederim” diyen Hz. Pîr”… Ya da kendi oğluna, çocukluk arkadaşı ve ezel-ebed dostu Server Hilmi Bey’in oğlu Sedat ile ilgili olarak “Kâzım… Bir gün Sedat ile sen muhtaç vaziyete düşseniz ve ben de ancak bir kişiye yardım edecek kudrete sahip olsam, bil ki sana değil, Sedat’a yardım ederim” diyen Ken’ân Rifâî Hazretleri… Hepsi aynı mânânın tecellîleri değil mi?
Onlar batıp gidecek olanlara gönül vermediler, aşklarıyla ateşleri gül bahçesine çevirdiler ve ‘Bir dost edinecek olsaydım, Ebû Bekir’i edinirdim. Fakat arkadaşınız, Allah’ın dostudur’ diyen Hz. Peygamber gibi O’ndan başkasına el açmayıp dost edinmediler.
“Bir saniye nefsine hâkim olmanın yıllarca âlemleri idâre etmekten daha büyük bir muvaffakiyet olduğunu” biliyorlardı. Ve nefisleri de “Babacığım, sana emredilen ne ise onu yap; inşaallah beni sabreden biri olarak bulacaksın” diyerek, ruh gibi olan Hz. İbrahim’in önünde boyun kesen Hz. İsmail gibi terbiye ve tekâmüle hazırdı.
Onlar Allah’ı bilmenin tek yolunun teslim olmak yani İslâm olduğunu biliyorlardı. Bu rüyâ âleminde hayâlden ibâret olan varlıklarından geçip Allah’ın mârifet ilmiyle kazanılan ebedî ve ezelî diriliğin, Kevser’in sırrına erdiler. Her yerde Sevgili’yi görmenin, O’nu bilmenin, O’nu sevmenin ve O’nu anlatmanın zevkiyle yaşadılar.
“Dost sanki bir münâdî idi. İnsanları tevhidin getirdiği ulvî ve ölümsüz hasletlere dâvet etmekten bıkıp usanmıyordu. Amma bu seslenişi, dünyadan bir şeyler istemek ve almak için değil, sadece vermek içindi. Zîra o âleme, almak için değil, vermek için gelmiş bir müstesnâ idi. Sevgisi, imânı, bilgisi, hayat üslûbu ve dünya görüşü, sanki yağmalanmak için ortaya dökülmüş bir gazâ malı idi. Bütün sermâyesini, ömür boyu, mezat etmeye doymayacak olan Dost, verdikçe veriyor, cömertliğine hudut, ölçü olmuyordu.”
İşte Dost’u en güzel anlatan Kalem böyle yazmıştı. Onlar “Sabah kalkınca bugün hangi kardeşimin kalbini sevinç ve neşeyle doldurabilirim” diyen Harakânî Hazretleri gibi bu güzelliği, bu ilmi, bu mânâyı paylaşmanın zevki ve heyecanıyla yaşayıp her şeylerini bu uğurda veren ve Sevgili’nin huzuruna hiç olarak varanlardı.
Bu mânânın ve o güzellerin yüzü suyu hürmetine, bu rüyâ âlemine bir Halil ve bir Hatice’den doğarak gelen fakire ve herkese, “Dost”luktan “Habib”liğe geçmenin ve onların zerresine benzeyebilmenin sırrını idrâk nasip olsun inşaallah…
Sezin Özdemir
Son Yazıları: Sezin Özdemir (Profiline git)
- Seni Sevdim Kimi Sevdim ise Sevdim Seveli… - 14 Ekim 2014
- Nokta-i Şems-i Hakîkat - 9 Eylül 2014
- Lâ Mevcûde İllâ Hû - 18 Ağustos 2014
Cevapla
Want to join the discussion?Feel free to contribute!