Ölmeye Utandım

Gözlerimi bir daha açmamak üzere kapatsam… Bilmem karşımda sevdiğimin olduğu bir odada bulur muyum kendimi? Zaten O gel dese bu alemde hiç bir şey beni durduramayacakmış gibi hissediyorum…

Gözlerimi açık tutmak kapatmaktan daha zor geliyor. Neden böylesin diye sorarsanız, cevabı bu dünyanın vefasızlıklarının yorgunluğu diyebilirim ancak… Anladım ki şarkılarda türkülerde söylenen acı dolu mısralar, beyitler sadece edebî bir zevkle söylenmemiş. Bu dünya hisseli harikalar kumpanyası değil! Hakikaten vefasızlıklarla dolu. En büyük vefasızlık ise tuttuğun eli bırakmaktır diyorum ben! Dostum dediğine gün gelip arkanı dönmektir…

Buna hizmet eden en kuvvetli sebep ise çeşitli nefsani dürtülerimiz. İnsanoğlu her zaman için kıskançlık ve dedikodunun cazibesine kapılıyor. Buna şaşkınlıkla tekrar tekrar şahit oluyorum. Her ne kadar konuşulanlar tanıdığı ve emîn olduğu şahsiyetler olsalar da yine de duydukları onları hep cezbediyor ve bilmem nasıl bir hissiyatın dürtüsüyle bunu sesli olarak tekrar ve tekrar etmek istiyorlar. hatta bu tekrarın onları zamanla durdurulamaz bir nefsani istilaya sürüklediğini hiç farketmiyorlar.

Bu dürtünün ne olduğu üzerinde uzun uzun muhakeme ettim. Çünkü bugün bu sevdiğim dostlarımın başına gelen yarın neden benim başıma gelmesin? Gaflet hepimiz için… Acizane vardığım en mantıklı sonuç çevremizdekileri küçültmenin, hatalı olduklarını zikretmenin bizleri büyülttüğünü, onore ettiğini zannediyoruz. Tıpkı terazinin iki kefesi gibi.. Bir tarafı aşağı çekince diğeri yükseliyor doğal olarak… Ama bu sadece bizim hissettiğimiz hayali bir yükseliş. Hakikatte ise en büyük hak olan kul hakkını yiyoruz ve dilimiz bizi en karanlık çukura çekiyor.

Bu en basit ve süfli cezbeye kapılmaktan Allah’ıma sığınırım…

Bu güne kadar şahit olduğum en büyük vefasızlığın muhatabı olan O aziz başın, kendisini aşağılayanlar için duacı olduğunu görmek bana O buradayken bu vefasız dünyadan gitmeyi dilemekten haya ettirdi.. Ölmeye utandım…