Bir Hizmet Kapısı: “Türk Kadınları Kültür Derneği”

Tasavvuf ehli olan rahmetli babam çocuklarına hizmet fikrini aşılamış, bu dünyada cemiyete karşı vazifelerimiz olduğu düşüncesiyle yetiştirmişti bizleri. Sâmiha Ayverdi’nin eserlerinin bulunduğu ve okunduğu bir evde büyüdük çok şükür.

1960 sonrası üniversitede öğrenciliğimin yıllarıydı. Türkiye’nin üzerinde oyunlar oynanıyor ve sol hareket, propagandasıyla hızla gençliğe yayılıyordu. Mukaddesâtımıza saygısızca hücum ediliyordu. Bunlara engel olmamız, dur dememiz lâzımdı.

Ankara’daki büyüklerimiz Sâmiha Annemize,  cemiyetin bu durumuna çok üzüldüklerini ifade ettikleri zaman kendilerinden “Üzülmekle bir şey halledilemez, dış mihraklı bu akımlara, organize olarak,  bilgi ile, millî ve mânevî değerlerimize sahip çıkmakla engel olmaya gayret etmelidir” cevabını almışlardır.

İşte böylece vatan, millet ve iman aşkıyla biraraya gelen büyüklerimiz bizlere de “hizmete koş” demişlerdi. Sâmiha Annemizin işaret ettikleri üzere Sabahat Gülây ablamızın başkanlığında bir dernek kurulacaktı. Sabahat Gülay, “Efendim benim yüksek tahsilim yok, nasıl yaparım?” dediği zaman Sâmiha Annemizden “Sizde bulunan iman, millî heyecan ve hizmet aşkı ile” cevabını almış ve işe koyulmuştu.

6 Mayıs 1966’da “Ev Kadınları Derneği” adıyla kurulacak derneğin sekizinci (8 numaralı) üyesi olmak şerefine nâil olduğum bu hizmet kapısında ilk yönetim kuruluna teklif edilmem ve seçilmem gençlere verilen değeri gösteriyordu. Bu güvene lâyık olmak için çok çalışıyor, verilen kararlar doğrultusunda gayretle hiç durmadan hizmet ediyorduk. Üniversitede talebe cemiyetinde de görevliydim. Hâdiseleri yaşamak, yakından tesbit etmek ve anlamak, dernek çalışmalarımda çok faydalı oldu. Sonraları devlette ve akademik sahada önemli görevler alan pek çok okul arkadaşım da (Hasan Celâl Güzel, Mehmet Keçeciler, Esat Güçhan,  İlber Ortaylı gibi) dâvâmıza sahip çıktılar. Dernek toplantılarımıza devam ettiler, toplantılarımızın düzenlenmesinde yardımcı oldular.

Dernek kurulduktan sonra kültür programları başta olmak üzere millî şahsiyetimizi oluşturan değerlerimiz üzerinde duruldu. Başta Sâmiha Annemiz olmak üzere, değerli yazarlar, akademisyenler, tarihçiler, edebiyatçılar konferanslar verdiler. Kitap tanıtma toplantıları, paneller tertiplendi. Gençlerimize derneğimizin kapıları açıldı. Her Salı günü konusunun uzmanları sohbetler yaptı. Akademik çalışmalar yapıldı. Gençlerimiz kültürünü, tarihini, geleneksel sanatlarını, mûsikîsini, doğru ve güzel konuşmayı, Osmanlı paleografyasını, güzel dilimizi verilen kurslarla öğrenme imkânı buldu. Edebi, terbiyeyi gördü. Programlarımızla ihyâ etmemiz gereken Ramazan âdetlerimizi, millî günlerimizin önemini, kermeslerimizin millî motiflerini gördü ve yaşadı.

Derneğimizin isim ve fikir annesi Sâmiha Ayverdi Hanımefendinin, İstanbul Şubesinin kurulması için izin talebiyle Ankara’yı teşrif etmeleri, bizlere birlikte çalışmanın usûl ve adâbını, gönüllü hizmetin nasıl olması gerektiğini, hiyerarşiye riâyeti, birlik ve beraberlik içinde çalışmanın önemini ve değerini öğretti.

İlk genel başkanımız muhterem Sabahat Ablamız 36 sene boyunca derneğin kapısını Efendisini önden buyur ederek ve besmele çekerek açtı, hayatını dernekle birleştirdi. Dernek onun evlâdı idi. Türkiye sevdalısı, vatanı ve milleti için heyecan duyan imanlı bir Müslüman Türktü. Efendisinin prensiplerini esas aldı ve hep o doğrultuda çalıştı. Bizlerin de öyle olmasını isterdi.  

Kuruluşundan beri üyesi olduğum, cemiyete hizmet anlayışıyla kurulmuş bu mukaddes kapının âcizâne 16 yıldır genel başkanlığını yürütmekte olan bir hizmetkârım.  Bu kapıdan nasipdâr olmuş bir kişi olarak, yıllarını bu derneğe vermiş kıymetli arkadaşlarıma minnet ve şükranlarımı sunuyorum. Başta Sâmiha Annemiz olmak üzere dünya değiştiren bütün büyüklerimizin ruhâniyetlerine sığınıyor ve onları rahmetle yâd ediyorum.

Sâmiha Annemizin tutuşturduğu bu ocak, bütün şubelerimizle ülkemizde ve dünyada genişleyerek ve büyüyerek tütmektedir. Bu ocağın kıymetini bilelim ve birlik içinde hizmette dâim olalım inşaallah.

Emine Bağlı