Batmayan Gün’den…

Etraf o kadar güzeldi ki bu taşkın ve ruha nüfuz edici güzellik, Aliye’ye ıztırap vermişti. O, şu yanında yürüyen büyük adamı dâima böyle mahrem bir dekor içinde görmek istiyordu. Esasen az evvelki daveti de bu yüzden kırmış, bir otel salonunun ihtişamlı kalabalığı­na, kendi çatısının mutlak âsûdeliğini tercih etmişti.

Genç kız etrafına baktı. Bu müstesna günün gönlü­ne çöken azametinden silkinmek, kurtulmak, istiyordu. Hatta aynı azamet, bütün cihâna hâkim olmuş gibi idi. Neydi bu konuşacakmış gibi hisli tabiat? Kalbe ürperti veren, bu muhteşem dekorda, kim ne derse desin bir kahredici güzelliğin hâkim sesi vardı. Bir güzellik, bir aşk güzelliği…

Aşk… Yâni duyguların bağlandığı, önünde diz çök­tüğü ebedî mabut!

Aliye aşkı biliyor mu? Ne yersiz ve ifadesiz bir sual! Genç kız kendi kendine sorduğu bu sorguya gülüyor ve derhal hatâsını düzeltiyor: Hiç aşkı bilmese bu günkü Aliye olabilir miydi? Onu, ucu bucağı olmayan mânâyasürükleyip çeken, bu kuvvetten başka ne olabilirdi?

İnsanlar, kör ve sağır bir kervan yolcusu gibi dün­yâdan bir hamlede geçip kayboluyorlar. Bu acele yolcu­lukta, çok defa aşkı tanımak, onunla bilişiklik etmek imkânını bulamadan resmigeçitleri tamamlanıyor. Halbuki o durakta bir nefes konuklamak, nice yüz bin zevk âleminin kapılarını açıyor. O, tereddütsüz bir sa­lâhiyetle insanoğluna olgunluk damgasını vurarak onu yüceltiyor.

Aliye’nin, ismini bilip kendini bulamadığı gönlü, gö­nül değil, bir volkan! Bütün varlığını kuşatmış, her bir zerresine kol atmış bir âfet!

Genç kız, korku ve ihtiyatla bu gönlün içine baktığı zaman, orada gördüğü hayalden, orayı istilâ etmiş aza­metli varlıktan korkarak geri çekiliyor. Bu hayalle baş başa kalmak yaman ve dehşet verici bir manzara! O, bu manzaradan dâima kaçacak, onu dâima bertaraf ede­cek. Aşkı bilen Aliye, aşkını kimseye bildirmeyecek.