Kategori arşivi: Ekim 2013 (49. Sayı)

Editörümüz her ay başında -gelecek sayıya ait temamızda bir değişiklik var ise- bizlere bilgi mesajı atar. Bu ay da bir değişiklik mesajı aldık: Temamız ölüm olacaktı.

Ölüm… Küçüklükten beri kafamda belki de en çok çevirdiğim ama sanki yazarsam Pandora’nın kutusunu açacakmışım gibi çekindiğim konu karşıma çıkıvermişti işte.

Dünyayı duyguların yönettiğine inananlardanım. Geçenlerde fark ettim de bugüne kadar yazdığım her satırdaki tarif, bir duygu üzerinden olmuş. Peki, benim ölümle ilgili duygum neydi?

Hep söylerim: Yetmişlerin çocuğuyum ben. Hayatına ideolojileriyle anlam katmaya çalışan tertemiz gençleri önüne katarak sürüklemiş, sokaklarda eşkıyalığa soyunup masumiyeti evlerin içine sıkıştırmış teröre açtım gözlerimi… Hatırladığım ilk duygu korkuydu galiba… İlk hâtıralarımda her akşam mûtat yaşanan elektrik kesintilerinde sebepsiz yere işten birazcık geç kalmış babamı endişeyle bekleyen annem var. Mum ışığının loş aydınlığında dualarla kımıldayan dudaklarını ve korku dolu bakışlarını seçebiliyordum. Gecenin karanlığında silah seslerinin yarattığı korkuyu hatırlıyorum. Sabah uyandığımızda kardeşimle uyuduğumuz odanın düzgün, yuvarlak bir hatla delinmiş camını ve annemin yerde bulduğu mermi ile cam kırıklarını öfke, korku ve bize bir şey olmayışının şükrüyle süpürüşünü hatırlıyorum.

Sevdiklerimi kaybetme korkusu çocukluğumdan miras kaldı. Ehh, vücudunda anlamsız bir sivilce çıksa cilt kanseri teşhisini doktora gitmeden konduruveren aile geleneğinin taşıdığı genleri de sayarsak ölümü en “korkulacak” mesele olarak bilinçsizce taşıdım yetişkinliğime. Dualarımı hep “Allah’ım bana ve aileme sağlıklı ve uzun ömür ver.” diyerek yaptım.

Sonrası malum… Ezelden ebede gönlünde yer edebilmeyi Allah’tan niyaz ettiğim o büyük Sultan çıkageldi ve beni kendimle yüzleştirdi: İlk “darbeyi”, korkunun aslında ne denli nefsânî bir duygu olduğunu öğrenince yedim. Korku nefsten geliyordu. Zîra mülkiyet duygusunu insan kendisine atfedince kaybetmeme gayretini de korkuya dönüştürüyordu. Yani kendine bir varlık biçmiş oluyordu. Vesvese denilen duyguyu meşrebimin çok “doğal” bir parçası gibi yaşarken aslında vesvesenin insanın nefsiyle şeytan arasındaki işbirliğinden ibaret olduğunu anladım. O zamana kadar doğru sandığım ne varsa bir bir yıkılmaya başladı. Hz. İbnü’l-Arabî’nin buyurduğu gibi yok olmaktan mı korkuyordum? Sanki varmışım gibi…

Ancak dinledim demek yetmiyor, duydum, öğrendim demek yetmiyor. Hâle dönüştürmek gerekiyor, hem gayrette hem de hikmette nasipli olmak gerekiyor. Eli yeni kalem tutan, acemi bir öğrenci yanlış yazdığı defterini silmekte de acemi olur; ne kadar silerse silsin yenisi gibi yapamaz, eski yazıların izlerini bırakır.

Benim öğretmenim sabırla, özenle siliyor eski yazdıklarımı: Ölümün güzelliğini anlatıyor her fırsatta. Anlatmakla da kalmıyor, hayatını koyuyor önüme; en yakınlarını uğurlarken gösteriyor ölüme olan tavrını. “Âşıkın, mâşukuna kavuşması nasıl kötü bir şey olabilir ki!” diyor. Ölmeye tâlip olmadan her dakikayı, her ânı hizmet için, Yaradan’ı biraz daha tanıyabilmek için bir vesîle olarak yaşıyor; diğer taraftan mâşukuna duyduğu özlemi bastıramadığı her hâlinden okunuyor, kavuşacağı ânı belli ki içi titreyerek bekliyor.

Meselenin ölüm olmadığını, asıl korkulması gereken şeyin ölmeden önce ölme makamına bu dünyada erişememek olacağını gösteriyor bana. Bu dünyada sevdiğim her ne varsa âhirette onunla haşrolacağımı anlatıyor.

O halde aslolan, içimdeki kayıp korkusu, yoksunluk korkusu, belirsizlik korkusu vs. tüm korkuları kapladıkları gereksiz yerlerden koparıp atmak ve bu dünyayı daha diri yaşamak için gayrete soyunmak olacaktır. Ben de bu gayrete soyundum şimdilerde… İşe dualarımdan başladım: Aşkını niyaz ediyorum Allah’tan, beni nefsimin eline bırakmamasını, varlık iddiasını terk edebilmeyi, O’na hizmet edebilmeyi, başıma ne gelirse gelsin önce O’ndan râzı olabilmeyi diliyorum, ömrümün bereketini diliyorum…  Amin…

Gözlerimi bir daha açmamak üzere kapatsam… Bilmem karşımda sevdiğimin olduğu bir odada bulur muyum kendimi? Zaten O gel dese bu alemde hiç bir şey beni durduramayacakmış gibi hissediyorum…

Gözlerimi açık tutmak kapatmaktan daha zor geliyor. Neden böylesin diye sorarsanız, cevabı bu dünyanın vefasızlıklarının yorgunluğu diyebilirim ancak… Anladım ki şarkılarda türkülerde söylenen acı dolu mısralar, beyitler sadece edebî bir zevkle söylenmemiş. Bu dünya hisseli harikalar kumpanyası değil! Hakikaten vefasızlıklarla dolu. En büyük vefasızlık ise tuttuğun eli bırakmaktır diyorum ben! Dostum dediğine gün gelip arkanı dönmektir…

Buna hizmet eden en kuvvetli sebep ise çeşitli nefsani dürtülerimiz. İnsanoğlu her zaman için kıskançlık ve dedikodunun cazibesine kapılıyor. Buna şaşkınlıkla tekrar tekrar şahit oluyorum. Her ne kadar konuşulanlar tanıdığı ve emîn olduğu şahsiyetler olsalar da yine de duydukları onları hep cezbediyor ve bilmem nasıl bir hissiyatın dürtüsüyle bunu sesli olarak tekrar ve tekrar etmek istiyorlar. hatta bu tekrarın onları zamanla durdurulamaz bir nefsani istilaya sürüklediğini hiç farketmiyorlar.

Bu dürtünün ne olduğu üzerinde uzun uzun muhakeme ettim. Çünkü bugün bu sevdiğim dostlarımın başına gelen yarın neden benim başıma gelmesin? Gaflet hepimiz için… Acizane vardığım en mantıklı sonuç çevremizdekileri küçültmenin, hatalı olduklarını zikretmenin bizleri büyülttüğünü, onore ettiğini zannediyoruz. Tıpkı terazinin iki kefesi gibi.. Bir tarafı aşağı çekince diğeri yükseliyor doğal olarak… Ama bu sadece bizim hissettiğimiz hayali bir yükseliş. Hakikatte ise en büyük hak olan kul hakkını yiyoruz ve dilimiz bizi en karanlık çukura çekiyor.

Bu en basit ve süfli cezbeye kapılmaktan Allah’ıma sığınırım…

Bu güne kadar şahit olduğum en büyük vefasızlığın muhatabı olan O aziz başın, kendisini aşağılayanlar için duacı olduğunu görmek bana O buradayken bu vefasız dünyadan gitmeyi dilemekten haya ettirdi.. Ölmeye utandım…